Του Άντονι Σαμράνι
Με τα χρόνια, είχε γίνει σαφές ότι [η Μέση Ανατολή] δεν είχε καμία πιθανότητα να επιτύχει ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία, εφόσον το Ιράν και οι σύμμαχοί του [συμπεριλαμβανομένης της λιβανέζικης Χεζμπολάχ] είχαν τη μεγαλύτερη δυνατότητα να προκαλέσουν βλάβη. Το [ιρανικό] καθεστώς δεν είχε τίποτα να προσφέρει στον λαό του και σε όσους βρίσκονται στην περιοχή παρά ένα κοκτέιλ προπαγάνδας και καταστολής.
Θα πρέπει άραγε να είμαστε ικανοποιημένοι με το γεγονός ότι η επίθεση που εξαπέλυσε [στις 13 Ιουνίου] το Ισραήλ, το τελικό στάδιο ενός πολέμου που κηρύχθηκε πριν από δεκαετίες, θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του ιρανικού καθεστώτος;
Πρέπει μήπως να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτή η επίθεση παραβιάζει το διεθνές δίκαιο από κάθε άποψη και διεξάγεται από έναν παράγοντα που, ταυτόχρονα, επιχειρεί εθνοκάθαρση στη Γάζα, συνεχίζει την εποικιστική του επιχείρηση στη Δυτική Όχθη και επεμβαίνει στρατιωτικά με πλήρη ατιμωρησία στη Συρία και τον Λίβανο;
Θα πρέπει η δικαιολογημένη εχθρότητα προς το ιρανικό καθεστώς να μας οδηγήσει στο να αγνοήσουμε τα διδάγματα της ιστορίας, και ιδίως αυτά της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ [το 2003], τα οποία έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι η δυσανάλογη και παράνομη χρήση βίας χρησιμεύει μόνο στην ενίσχυση του χάους;
Αυτό θα ήταν ένας λανθασμένος υπολογισμός. Ένα ηθικό και πολιτικό λάθος. Πρώτον, επειδή δεν μπορούμε να αγνοούμε το διεθνές δίκαιο όταν μας βολεύει και να το υπερασπιζόμαστε σθεναρά τον υπόλοιπο καιρό.
Η χρήση βίας μπορεί μερικές φορές να είναι αναπόφευκτη όταν αντιμετωπίζουμε έναν δρώντα που δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση, τόσο ο χρόνος όσο και τα κίνητρα της ισραηλινής επίθεσης είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμα, ακόμη και αν η Ισλαμική Δημοκρατία είχε πράγματι επιταχύνει τον εμπλουτισμό ουρανίου.
Έπειτα, επειδή δεν μπορούμε αφενός να κατηγορούμε μια δύναμη ότι αποτελεί πηγή αποσταθεροποίησης για την περιοχή επί δεκαετίες και αφετέρου να χειροκροτούμε εκείνη που την νικάει βάζοντας φωτιά στην περιοχή.
Ο κίνδυνος ενός ιρακινού σεναρίου
Επιπλέον, το Ισραήλ δεν έχει τίποτα να προσφέρει στην περιοχή. Ο πόλεμός του, που υποκινείται από την επιθυμία να πάρει εκδίκηση για την 7η Οκτωβρίου και να αναδιαμορφώσει το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής, είναι ένας αγώνας δρόμου προς την άβυσσο. Δεν διαθέτει τα μέσα για να καταστρέψει μόνο του το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και θέλει να σύρει την Ουάσιγκτον σε μια σύγκρουση που θα πυροδοτούσε ολόκληρη την περιοχή.
Ποιος είναι ο στόχος του; Να βομβαρδίσει το ιρανικό καθεστώς μέχρι να συνθηκολογήσει; Να εξαλείψει όλους τους εκπροσώπους του μέχρι να αναγκαστεί ένας να γονατίσει; Και αν περάσουν μέρες και εβδομάδες χωρίς να συμβεί αυτό το σενάριο και οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνηθούν να παρέμβουν, θα βάλει ο Μπ. Νετανιάχου τέλος σε έναν πόλεμο που, όπως αυτός στη Γάζα, έχει αποκαλύψει τα όρια της παντοδυναμίας του;
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ θα επιτύχει και το καθεστώς τελικά θα πέσει, τι θα συμβεί στη συνέχεια; Ποιος θα οργανώσει τη μετάβαση της εξουσίας σε μια κατεστραμμένη χώρα 90 εκατομμυρίων κατοίκων, 75 φορές μεγαλύτερη από το Ισραήλ και τρεις φορές μεγαλύτερη από το Ιράκ; Πώς μπορεί κανείς να φανταστεί ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι άλλο εκτός από εκτεταμένο χάος που θα εκτείνεται πολύ πέρα από τα σύνορα του Ιράν; (σημείωση ΓΧΠ: είδα στο BBC τον γιό του Σάχη! Ετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση;)
Πληρώνοντας το τίμημα της τρέλας
Το τέλος της ιρανικής εποχής είναι μια ευλογία για τη Μέση Ανατολή. Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες: η αρχή της ισραηλινής εποχής είναι πράγματι μια κατάρα. Το Ιράν δεν είχε τα μέσα για να επιτύχει την παντοδυναμία, σε αντίθεση με το Ισραήλ. Το Ιράν δεν είχε την άνευ όρων υποστήριξη της Δύσης, σε αντίθεση με το Ισραήλ. Το Ιράν δεν μπορούσε να εφαρμόσει τη θέλησή του να εξαλείψει έναν λαό και να αλλάξει το πρόσωπο της περιοχής, σε αντίθεση με το Ισραήλ.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Ισλαμική Δημοκρατία αποτελεί αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο πρόβλημα της περιοχής. Το εβραϊκό κράτος όχι μόνο διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά τον κέρδισε κατά κράτος.
Είναι αναμφισβήτητη η ισχύς και η τεχνολογική της υπεροχή του Ισραήλ και εκπλήσσει ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά καμία κυριαρχία, όσο δυναμική κι αν είναι, δεν μπορεί να βασίζεται επ' αόριστον σε μια τέτοια ανισορροπία και αδικία. Θα χρειαστούν χρόνια ή δεκαετίες, αλλά αν δεν αλλάξει τίποτα, το Ισραήλ θα καταλήξει, όπως και η Ισλαμική Δημοκρατία, να αναλωθεί στην αλαζονεία του.
Εν τω μεταξύ κινδυνεύουμε να πληρώσουμε το τίμημα για την τρέλα του (Ισραήλ) πολύ πέρα από τα σύνορα της Μέσης Ανατολής.
*συν-αρχισυντάκτης της λιβανέζικης εφημερίδας «L 'Orient-Le Jour».
https://www.lorientlejour.com/article/1464936/israel-iran-la-guerre-entre-la-peste-et-le-cholera.html
