Η Χιλή δεν είναι μακριά...

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω αυτήν την εικόνα από τη μακρινή Χιλή. Έντεκα νεκροί στις διαδηλώσεις φοιτητών, νεολαίας και πολιτών που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις των τιμών και τη φτώχεια. Τη Χιλή με τα λιμάνια της, τους ιθαγενείς, τους κονκισταδόρες, τον πολιτισμό της και τη ματωμένη ιστορία της, τη μάθαμε και την πονέσαμε από τα ποιήματα του δικού μας Ν. Καββαδία, του Π. Νερούντα, το Κάντο Χενεράλ του Μίκη, το Σπίτι των Πνευμάτων της Ιζαμπέλ Αλιέντε, τα βιβλία του εξόριστου Λουίς Σεπούλδεβα, τις εκπληκτικές ταινίες και τα ντοκιμαντέρ του Π.Γκουσμάν στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Πάνε λίγες μέρες που τελείωσα τη νουβέλα Η ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ του Χιλιανού
RIVERA-LETELIER HERNAN , μια συγκλονιστική ιστορία ενός χαρισματικού κοριτσιού στην έρημο Ατακάμα, εκεί στα ορυχεία νίτρου όπου η φτώχεια ήταν η μόνιμη σύντροφος της ζωής των εργατών. Οι λέξεις τυραννία, βία, βασανιστήρια, δολοφονίες, έχουν ταυτιστεί στα μυαλά μας με το επαίσχυντο όνομα Αουγκούστο Πινοσέτ
Τη Χιλή την νιώσαμε δική μας εκείνη τη μέρα που σφαίρες γάζωσαν το Προεδρικό Μέγαρο κι ο Σαλβατόρ Αλιέντε έπεφτε νεκρός. Η Χιλή έγινε πατρίδα μας όταν τραγουδήσαμε τα τραγούδια της με τη φωνή του τραγουδιστή-ποιητή Βίκτορ Χάρα, της Αργεντίνας Μερσέντες Σόσα, της Τζόαν Μπαέζ, όταν περπατήσαμε νοερά μαζί τους στους δρόμους του Σαντιάγο.
Και τώρα αυτές οι εικόνες έρχονται για να μας δείξουν ξανά ποια είναι η εξουσία, για να μας προειδοποιήσουν τι μέλλει γενέσθαι σε όσους αντιστέκονται στα νέα προγράμματα λιτότητας και φτώχειας. Όχι δεν είναι μακριά μας η Χιλή κι είμαστε όλοι Χιλιάνοι.
Αυτό το αποκρουστικό, που βλέπω, είναι δίπλα μας