Η «φαιά περιοχή» της Δεξιάς περιλαμβάνει και την ακροδεξιά

Διαβάζω στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το Βήμα» την κριτική στον Τραμπ και τον ομοϊδεάτη του Μπολσονάρου για τη διαχείριση της πανδημίας, ή στον επίσης φίλιο προς την κυβέρνηση «Ελεύθερο Τύπο» ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «Αφοπλίζει τον Τσίπρα με όπλο τον Κέινς και την κοινωνική προστασία» και αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η Δεξιά με τις κυνικές ρήσεις κυβερνητικών στελεχών σχετικά με την αισχροκέρδεια, ότι δηλαδή «έτσι είναι ο καπιταλισμός», ή ακόμα ποια σχέση μπορούν να έχουν με την ρητορική του Μπογδάνου, του Γεωργιάδη ή του Κυρανάκη; Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλα είναι Δεξιά. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να κινείται σε όλα το φάσμα της «φαιάς περιοχής» από την άκρα δεξιά, την εναλλακτική δεξιά, τη ριζοσπαστική δεξιά, τη λαϊκή δεξιά, την ταυτοτική δεξιά, τη σκληρή, εθνικιστική δεξιά, την ξενοφοβική δεξιά, ή ακόμα και την φιλελεύθερη «ακροκεντρώα» δεξιά, και να συλλέγει από παντού. Τι συνέχει όλα αυτά τα υποσύνολα; Ο κοινός τόπος όλων αυτών των «αποχρώσεων» είναι το μίσος και ο κίνδυνος. Γι’ αυτό ο Άλλος, ο ξένος και τα ζητήματα ασφάλειας είναι κεφαλαιώδη στην κυβερνητική δεξιά πολιτική.

Υπ’ αυτή την οπτική, η κριτική της Αριστεράς εναντίον της ακροδεξιάς για ρατσισμό και φασισμό, αντικρούεται με τη χρήση των διαφορετικών όρων, συσπειρώνοντας έτσι τους οπαδούς της «φαιάς περιοχής» στον λιγότερο (φαινομενικά) ακραίο δεξιό σχηματισμό, όπως είναι η ΝΔ. Τη στρατηγική αυτή ακολούθησε ο Σαρκοζί εναντίον του λεπενικού «Πατριωτικού Μετώπου», την ίδια υιοθέτησε και ο Μακρόν, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ταυτιζόμενος με την εθνικιστική ρητορική των «χρυσαυγιτών» στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών, του Προσφυγικού αλλά και της Εγκληματικότητας. Η Αριστερά, καταγγέλλοντας την ακροδεξιά και την φασιστική εγκληματική έκφανσή της, τη Χρυσή Αυγή, επί της ουσίας ώθησε ακούσια τους οπαδούς της να ψηφίσουν τον πιο όμορο πολιτικό σχηματισμό, δηλαδή τη ΝΔ(ένα μέρος βέβαια έλαβε και ο Βελόπουλος). Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Ήταν δυνατόν να λειτουργήσει διαφορετικά η Αριστερά; Κατά τη γνώμη μας, μπορούσε. Δυστυχώς, όμως, συνεχίζει και σήμερα την ίδια πολιτική διαχωρισμού της δήθεν δημοκρατικής ΝΔ (και του μετριοπαθούς Μητσοτάκη) από την ακροδεξιά ρητορική, δίνοντας έτσι την ευχέρεια στον πρωθυπουργό να «παίζει» σε όλο το μήκος και το πλάτος της «φαιάς περιοχής».

Η Αριστερά, με άλλα λόγια, οφείλει να αναλύσει τα νέα χαρακτηριστικά της Δεξιάς, κυρίως στην Ευρώπη, και να δει τι είναι αυτό που διαρράφει όλα τα τμήματά της, ποια είναι η κοινή τους βάση, τι είναι αυτό που της επιτρέπει να έχει μια ευρεία γκάμα ελιγμών και να λειτουργεί δίκην ακορντεόν. Μια γενική διαπίστωση είναι ότι η ευρωπαϊκή δεξιά υπερασπίζεται σήμερα τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, κάτι που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, δημιουργώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει στον τζιχαντισμό, δηλαδή σ' έναν κυριολεκτικά "ιερό πόλεμο" εναντίον των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών! Αυτή η πολιτική και ιδεολογική συνέργεια κινείται στα ίχνη των προτεσταντικών κλάδων των ΗΠΑ, που ελέγχουν θεσμικά ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, υποτιμάμαι την αλληλενέργεια Εκκλησίας-Κράτους και εξακολουθούμε να παραβλέπουμε τον πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό ρόλο της Εκκλησίας, περιοριζόμενοι στις ακραίες εκφάνσεις της, νομιμοποιώντας κατ' αυτό τον τρόπο τον "μη ακραίο" υποτίθεται ρόλο της. Κι εδώ, ο διαχωρισμός αφήνει ελεύθερο το έδαφος για την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας... Εν κατακλείδι, το μίσος της Δεξιάς αναπαράγεται στην Εκκλησία, στο Σχολείο και στον ΣΚΑΪ, δηλαδή παντού. Ο ανθρωπισμός της Αριστεράς μόνο στο Δρόμο, εκεί που ανθίζουν τα κινήματα Αληλλεγγύης...