Γονείς συνεξαρτημένοι στην τοξικομανία

Παραδέχομαι ότι είμαι εξαρτημένος από ουσίες. Το γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Ο πατέρας μου όμως δεν παραδέχεται ότι και αυτός είναι εξαρτημένος. Είναι (συν)εξαρτημένος από ‘μένα. Ώρες – ώρες τον λυπάμαι. Εγώ πονάω το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας αλλά μόλις πάρω την δόση μου, για κάποιο χρόνο όλα παγώνουν: αισθήσεις, πόνος, αγωνία, πανικός. Ο ίδιος πονάει όλη την ημέρα και δεν έχει κάτι να τον ανακουφίσει. Πριν χαθώ στην ντάγκλα μου τον παρατηρώ. Βλέπει ότι είμαι “κάπως” και αμέσως δείχνει σαν να πονάει ακόμα περισσότερο, καταρρέει και εκτοξεύει απειλές ότι θα αυτοκτονήσει.

Δεν δίνω σημασία. Σιγά μην αυτοκτονήσει! Φυσικά και δεν θα σκοτωνόταν τελικά. Πιστεύει μέσα του ότι οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη του είναι πάρα πολλοί, με πρώτον εμένα. Αισθάνεται υπεύθυνος για τόσα πολλά, γιατί οι άλλοι άνθρωποι γύρω του, αισθάνονται υπεύθυνοι για τόσα λίγα και αυτός θεωρεί ότι απλώς “μαζεύει τα μπόσικα”.

Νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι καλοσύνη, ενδιαφέρον και αγάπη. Κοροϊδεύει τον εαυτό του! Είναι καθαρή, ατόφια συνεξάρτηση! Ο πατέρας μου προγραμματίζει την ημέρα του σύμφωνα με τις ενοχές του. Κάθε πρωί ξυπνάει πολύ πριν από όλους και φτιάχνει δεκάδες εφιαλτικά σενάρια, όλα για να με ελέγξει, να μου επιβληθεί και να με “προστατεύσει”:

Αν πάω σχολείο, θα την στήσει για ώρες στην γωνία του κτιρίου, νομίζοντας ότι δεν το μυρίζομαι, να δει αν θα κάνω κοπάνα και με ποιους και αν θα πάω για δόση στη πλατεία ή στο Μενίδι. Αν δεν πάω στο μάθημα, θα χαλάσει τον κόσμο, να βρει γιατρούς να δικαιολογήσει τις απουσίες μου, να μην μείνω στην ίδια τάξη. Μόλις κόλλησα ηπατίτιδα C, μου άρχισε θεραπεία και μου αγόρασε καθαρές ενέσεις. Συχνά μου αφήνει διακριτικά ένα δεκάρικο για την δόση μου… για να μην γίνω εκτός από τοξικομανής και κλέφτης. Κα ’να-δυο φορές που με πιάσανε για χάπια, με γλύτωσε στο αυτόφωρο ο δικηγόρος της οικογένειας.

Αν σπάσω το σπίτι και το κάνω γυαλιά – καρφιά, τον νοιάζει.… μην κοπώ! Αν τον χτυπήσω από τα νεύρα μου και γίνει φασαρία, τρέμει μην φωνάξουν οι γείτονες την αστυνομία και με κλείσουν μέσα. Ο πατέρας μου είναι έξαλλος αλλά δείχνει νηφάλιος. Μιλάει γλυκά για να πνίξει τον επερχόμενο καυγά. Από την άλλη, υποπτεύομαι ότι παρακαλάει να του φερθώ άσχημα για να με μισήσει και έτσι να δικαιολογήσει την οργή του για τα όσα τραβάει εξ’αιτίας μου.

Ο πατέρας μου γνωρίζει τι πρέπει να κάνει ο άλλος αλλά δεν γνωρίζει τι αισθάνεται ο ίδιος. Είναι εξουσιαστικός επειδή τα πάντα γύρω του και μέσα του είναι ανεξέλεγκτα. Πολύ συχνά παραπονιέται ότι οι προσπάθειές του δεν εκτιμώνται, ενώ η οικογένειά του αντί να τον ευχαριστεί αισθάνεται οργή γι’αυτόν.

Κουνάει απειλητικά το δάκτυλο στην μάνα μου, σε ‘μένα και στην αδελφή μου, φωνάζοντας ότι το λάθος (ποιο λάθος απ’όλα;) είναι δικό μας. Ταυτόχρονα, προσφέρει συνεχώς τα πάντα στους πάντες, αλλά δεν γνωρίζει πώς να δεχθεί από αυτούς το παραμικρό… Ο πατέρας μου τελικά ασφυκτιά στην καρέκλα που επέλεξε, παρατηρώντας και κριτικάρoντας την ζωή την δική μου και των άλλων, γιατί δεν ζει την δική του, δεν την παίρνει στα σοβαρά και φυσικά σπάνια διασκεδάζει.

Ο ίδιος είναι απλά μια αναπόφευκτη ενόχληση για όλους εμάς και δεν το ξέρει. Θα του πετάξω καμμιά ‘μέρα κατάμουτρα ότι πρέπει να πάρει μαθήματα αυτοεκτίμησης και να μάθει πώς να είναι κατηγορηματικός στις αποφάσεις και στις απόψεις του.

Ο πατέρας μου είναι ένα τρομακτικό βαρίδι στη ζωή μου που με κρατάει δεμένο με την πρέζα. Μου λύνει όλα τα προβλήματα, δικαστήρια, αρρώστιες, φαγητό, χαρτζιλίκι, στέγη και με αφήνει να ασχοληθώ απερίσπαστος με την μοναδική μου φιλενάδα, την πρέζα, την ζουζού μου. Γιατί να την χωρίσω;

Είναι στιγμές όμως που είμαι νηφάλιος για κα ’να δυο ώρες, να, όπως τώρα που γράφω. Θέλω να ξεφύγω απ’όλα αυτά. Ναι θέλω να καταφύγω λυτρωτικά στο 18 ΑΝΩ, στον ΘΗΣΕΑ, στο ΚΕΘΕΑ σε ένα στεγνό πρόγραμμα! Για να σηκωθώ ευκολότερα πάνω από τον κόσμο μου, χρειάζομαι μια μαγκούρα να πιαστώ. Εάν και η μαγκούρα κλαίει, απελπίζεται, αυτό-ενοχοποιείται, απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει και αρρωσταίνει, τότε δεν είναι μαγκούρα είναι άχρηστη πλαστελίνη. Η μαγκούρα πρέπει να είναι σκληρή για να βοηθηθώ και να κρατηθώ επάνω της. Πολύ σκληρή.

Βαρίδι – μαγκούρα, βαρίδι – μαγκούρα, πρέπει να διαλέξει! Ο πατέρας μου είναι συνεξαρτώμενος και συνεξάρτηση σημαίνει ότι πρέπει να πάει κατεπειγόντως σε πρόγραμμα για γονείς!