Για τον ειδησεογραφικό ιστότοπο «Linkiesta»*, η άντληση έμπνευσης από «ξένους ήρωες» είναι μια παλιά συνήθεια της ιταλικής αριστεράς, λόγω του ότι στερείται ιδεών.
«Ήταν Φεβρουάριος του 2015», γράφει ο αρθρογράφος του ιστότοπου, όταν μια ομάδα 300 ακτιβιστών που εκπροσωπούσαν διάφορα αριστερά και κεντροαριστερά κόμματα της Ιταλίας, ταξίδευαν στην Ελλάδα για να γιορτάσουν την επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα, ηγέτη του Σύριζα. Αυτή η εύθυμη ετερογενής ομάδα είχε αυτοαποκληθεί «Ταξιαρχία Τσίπρα».
Ένα χρόνο νωρίτερα, στις ευρωεκλογές του 2014, διάφορα ιταλικά κόμματα της αριστεράς είχαν ενωθεί κάτω από το σύνθημα «Η άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα».
Μετά τον Τσίπρα, ήρθε η σειρά του ηγέτη των Ισπανών Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, ακολούθησε ο αρχηγός των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν και, τέλος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής και υποψήφιος των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς.
Αυτές τις φιγούρες τις ερωτεύτηκε παράφορα η ιταλική αριστερά, που γοητεύεται από την «επανάσταση των άλλων», και εξακολουθεί να αναζητά μισ επαναστατική σπίθα που να δυνηθεί ν' αλλάξει την πορεία της ιστορίας στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.
Οι παραπάνω ηγέτες, πάντως, με εξαίρεση τον Τσίπρα (που, όπως σημειώνει, ο ιστότοπος «δεν άφησε μεγάλο αποτύπωμα στην ιστορία της παγκόσμιας αριστεράς»), δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν εκλογές.
Από εδώ και πέρα, ένα νέο είδωλο γεννιέται, αυτό του Jean-Luc Mélenchon.
Ο Mélenchon, πάντως, δεν προκαλεί τον θαυμασμό του Linkiesta, αλλά η ιταλική αριστερά, επειδή βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, προσβλέπει σ' αυτόν, καλύπτοντας το κενό ιδεών με "είδωλα"!
*https://www.courrierinternational.com/article/billet-melenchon-nouvelle-idole-d-une-gauche-italienne-en-quete-d-identite
