«Δεν έχω οξυγόνο» φωνάζει το παιδί
Είναι το δικό μου, είναι το δικό σου παιδί
Είναι η μάνα που της απόμεινε ένα μικρό κομμάτι καρδιάς για να κλάψει
Είναι κι εκείνος, ο νεκροθάφτης που αγορεύει με περισσή περιφρόνηση δηλώνοντας πως «Η ζωή προχωράει μπροστά»
Για ποιον προχωράει άθλιε;
Πόσες ακόμα νέες, πόσους νέους πρέπει να καταπιεί ο Μινώταυρός σου;
Όλοι την Κυριακή στο Σύνταγμα
Όχι για να καταθέσουμε στεφάνια, αλλά για να απαιτήσουμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Γιατί τα παγωμένα βράδια του χειμώνα είναι αβάσταχτη η μοναξιά των παιδιών που δολοφονήθηκαν στο βωμό του Μολώχ του κέρδους και οι δολοφόνοι να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
