«Έδειρα τη μάνα μου!»

Τη χτύπησα τα ξημερώματα. Όταν συνήλθα από τη ντάγκλα και πριν αρχίσουν πάλι τα στερητικά της πρέζας, είδα τα πρησμένα ζυγωματικά της, συνειδητοποίησα τι έκανα και πήγα να πηδήξω από το μπαλκόνι. Με κράτησε την τελευταία στιγμή το τρελαμένο βλέμμα της.

Σε αυτό το μικρό χρονικό κενό χωρίς θολούρα, προσπαθώ κάθε φορά να σκέφτομαι.

Η κατάσταση δεν πάει άλλο και εγώ βυθίζομαι ακόμη περισσότερο. Μήνες τώρα έχω παρατήσει το σχολείο, η κοπέλα μου με εγκατέλειψε και οι φίλοι μου αντικαταστάθηκαν από πρεζόνια σα και μένα. Έχω χάσει το μέτρημα για τα δικαστήρια που με περιμένουν. «Κατοχή και χρήση ναρκωτικών», «διακίνηση» και άλλα πολλά. Τα δόντια μου σάπισαν, έχω ηπατίτιδα, άχρηστες φλέβες σε όλο το σώμα και φάτσα που διώχνει τους περαστικούς.

Έχω χάσει κάθε όριο. Πότε πρέπει να κοιμηθώ, πότε να ξυπνήσω και που, τι και πότε να φάω, σε ποιόν ανήκουν τα λεφτά που χρειάζομαι για το πάθος μου, πόση είναι η δόση για να την ακούσω αλλά να μην πεθάνω για να πάρω κι’ άλλη, που είναι η νομιμότητα και που η παρανομία. Έχω ανάγκη κάποιον να μου πει ΟΧΙ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, μήπως μάθω να το λέω κι εγώ τελικά, στον εφιάλτη που επιλέγω να ζω καθημερινά. 

Ζητάω από τη μάνα όρια. Ό ρ ι α! Τι επιτρέπεται, τι δεν επιτρέπεται, ωράρια, υποχρεώσεις, επιβράβευση, τιμωρία, ευθύνες, ελπίδα, στόχους.

Με δύο λέξεις, στο κόσμο μου που καταρρέει, εγώ ψάχνω για μια γερή και σκληρή μαγκούρα. Να πιαστώ από αυτή, να μένει ακλόνητη και να μη λυγίζει από το βάρος μου, για να μπορεί να με σηκώσει όρθιο.

Μισώ το κλαράκι που νομίζει ότι είναι μαγκούρα. Που πέφτω εγώ, πέφτει μαζί μου και γίνεται κομμάτια στο πάτωμα. Που κλαίω εγώ και αυτή απειλεί να αυτοκτονήσει. Είναι σαν να παίρνουμε και οι δύο πρέζα και μόνο εγώ να σηκώνω το διπλό βάρος. Δεν αντέχω να σέρνω δύο ζωντανά πτώματα.

Γι’ αυτό τη χτυπάω όταν μπαίνω στον εφιάλτη. Κουδούνι συναγερμού είναι για να με βγάλει από αυτόν.

*Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπημένη φίλη και εξαιρετική ψυχολόγο Αθηνά Πιστικού για όσα μου έμαθε και για την βαθιά κριτική ματιά στο κείμενο αυτό.