Aποανθρωποποίηση

Σφαγή. Τα κτήνη βομβάρδισαν το σχολείο Fahmi Aljarjaoui. Δεκάδες παιδιά νεκρά...

«Εκείνος που σκοτώνει είναι ένας άνθρωπος, εκείνος που υφίσταται μία αδικία είναι ένας άνθρωπος. Αλλά εκείνος που φθάνει ως το σημείο να μοιραστεί το κρεβάτι του με ένα πτώμα, αυτός εδώ δεν είναι πια ένας άνθρωπος». Είναι λόγια του Εβραίου Πρίμο Λέβι που μιλά για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον θυμάμαι και τον ξαναθυμάμαι καθώς βλέπω την Παλαιστίνια μάνα να κάθεται δίπλα στο δέκατο παιδί της. Τα άλλα εννέα δολοφονήθηκαν από τους Ισραηλινούς.

Σφαγή. Τα κτήνη σφάζουν. Και θέλοντας να νομιμοποιήσουν το έγκλημά τους, κάνουν τον κόσμο «καθ’ ομοίωσή» τους, αποανθρωποποιούν ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Αυτό οδηγεί στην ενοχή και μετά στην ανάγκη αποενοχοποίησης, στην απόσειση της ευθύνης. Από εδώ αρχίζει η αδιαφορία και η αποανθρωποποίηση.

Γι’ αυτό λέω πως τα «τελετουργικά» των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας αντισταθμίζουν τα αποτελέσματα αυτής της «αποανθρωποποίησης».

Η κραυγή μας για το φρικτό έγκλημα που διαπράττουν οι Ισραηλινοί του Νετανιάχου, δεν γίνεται μόνο για τα θύματα των νεοναζί Ισραηλινών αλλά και για μας. Κυρίως για μας. Φωνάζουμε για το έγκλημα στη Γάζα για να επιβιώσουμε ηθικά εμείς. Γιατί εκτός από τη φρικτή Γενοκτονία, συντελείται και μία ακόμα πιο φρικτή καταστροφή, η αδιαφορία απέναντι  στη σφαγή ανθρώπων, ο θάνατος των συγκινήσεων, η αποανθρωποποίηση της ανθρωπότητας …

Γι’ αυτό λέω πως οι μειοψηφίες που βγαίνουν στους δρόμους (ακόμα και στο ίδιο το Ισραήλ), οι φοιτητές στα πανεπιστήμια της Αμερικής που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους, διωκόμενοι από τον φασίστα Τραμπ, δεν αγωνίζονται μόνο για τους Παλαιστίνιους, αλλά και για την αξιοπρέπεια όλων μας, για το ίδιο το περιεχόμενο της ανθρωπινότητας...