Το Χριστό μου και την Παναγία μου!

Γκροτέσκο, ολωσδιόλου: να επαναφέρεις το, αλήστου μνήμης, “μη βλασφημείτε τα θεία” σε χώρα του, υποτίθεται, ανεξίθρησκου, φιλελεύθερου, ανεκτικού δυτικού κόσμου, δεν συνιστά μοναχά πολιτικό άλμα στο παρελθόν αλλά αποτελεί την ανάσυρση των, παραχωμένων στα μπουντρούμια της ιστορίας, τρομαχτικών σκελετών, από εκείνους που κι όσοι τους είδαν στον καιρό τους, σκιάχτηκαν και σκιάζονται ακόμα.

 “Μη βλασφημείτε τα θεία”, “απαγορεύεται το πτύειν”, “απαγορεύεται το καπνίζειν”: επιτοίχιες πινακίδες με τέτοιες προτρεπτικές ρήσεις κοσμούσαν, μαζί με την περιώνυμη “πουλάδα”, τους δημόσιους χώρους κατά την περίοδο της Χούντας, συνδέοντας μια, ο θεός να την κάνει, χριστιανική ηθική με τα κάθε είδους “επιτεύγματα” των συνταγματαρχών και των συνοδοιπόρων τους.

 Στη χουντική “Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών”, «το καπνίζειν υπό των γυναικών, το μινιφουστοφορείν, το οφρυοβλεφαρογράφειν σκορπίζουν την αηδίαν”. Το χουντικό έγγραφό προς τα σχολεία με τις δέουσες οδηγίες ηθικής (ΕΦΣΥΝ, Λαέρτης Τανακίδης, 24/4/17) συναγωνίζεται σε ζήλο τα φυλλάδια των οργανώσεων “Σωτήρ” και Ζωή” που κινούνται εντός, εκτός και παραπλεύρως της Εκκλησίας. Τα οποία, με τα περιοδικά τους που διανέμονται στα σχολεία, διαμορφώνουν “ελληνοχριστιανικές” συνειδήσεις. Φιλοοργανωσιακοί ιεράρχες πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή του τόπου έως και σήμερα, καθοδηγώντας το ποίμνιο καταλλήλως, με έναν κεκαλυμμένο, εκμοντερνισμένο αντικομμουνισμό. Αυτοί συγκροτούν τη δεξιά του Κυρίου, αρωγοί της μεγάλης δεξιάς παράταξης, στο πλευρό της, που εκτείνεται έως τις παρυφές -και όχι μόνο- της Χρυσής Αυγής. 

 “...Θέλουμε το φρένο της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Καί αυτό έχει να κάνει με την ψήφο μας. Εμπιστευόμαστε μόνον ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, που τιμούν την ιστορία και τις παραδόσεις μας, που σέβονται τον εαυτό τους, που αγαπούν την Ελλάδα...”:  έτσι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαος παρότρυνε το χριστεπώνυμο πλήθος, εν έτει 2014, να ψηφίσει τους “αρίστους”, το αυτό έπρατταν και πλήθος άλλοι, το 2019. Η “άθεη” κυβέρνηση της Αριστεράς, πάρα τις υποχωρήσεις και τις κινήσεις “καλής θέλησης”, υπήρξε κόκκινο πανί.

 Η Εκκλησία, ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αλλά και ως μηχανισμός καταστολής ταυτόχρονα, αναπαράγει την εξουσία της μαζί με εκείνην της αστικής τάξης. Τα συμφέροντά της συνταυτίζονται με αυτά του μεγάλου κεφαλαίου. Συνεργάζεται, έτσι, πολιτευόμενη, με όποιον την εξυπηρετεί και την ενισχύει. Δωρίζει σε όποιον της δωρίζεται.

 Η νέα κυβέρνηση, των ένθεων, λοιπόν, των χριστιανών και της κανονικότητας, οφείλει στον διαχρονικό συνεταίρο της. Χέρι χέρι, από τον Εμφύλιο και τη Χούντα έως τις μέρες μας, η αρχή της αλληλοβοήθειας και της ανταποδοτικότητας, με ειδικούς νόμους και ρυθμίσεις από τη μια και την πολιτική κατήχηση από την άλλη, ενδυναμώνει και ανανεώνει αυτή την, ειδικού βάρους, σχέση.

 Και ο λαός; Το γένος των χριστιανών; Αυτός, κατά το παύλειον, πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω: οφείλει δηλαδή να υποτάσσεται, “ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία, τη του θεού διαταγή ανθέστηκεν”, και να μην διαταράσσει την κοινωνική ευταξία. Πρωτίστως, τάξις και ηθική.

 Κάνει καλή δουλίτσα για το σύστημα η Εκκλησία. Και της Ελλάδος, και οι άλλες, όπου γης. Υπηρετούν τον Μαμμωνά, προσχηματικά χρησιμοποιώντας τον θεό και τον άνθρωπο, και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και τον πλούτο τους ανέπαφο. Και τώρα ήρθε και εξτραδάκι στην πληρωμή. Όποιος τολμήσει να υβρίσει τα θεία, σύμφωνα με τον νέο ποινικό κώδικα, πάει φυλακή. Η εξουσία της εκκλησίας σταθεροποιείται ιδεολογικά και πολιτικά με μια νέου  τύπου λογοκρισία, του καιρού του Γεωργαλά. Και όσο για τους υβριστές των λοιπόν θρησκευμάτων, ο συντάκτης των τροποποιήσεων του ποινικού κώδικα είναι σαφής; μόνο αν είναι “ανεκτές” εν Ελλάδι.

Θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου, αλλιώς θα πάμε όλοι φυλακή.