Ριζική χυδαιότητα και φασισμός

"Έρωτας χωρίς ντροπές... (και) μπανιστίρι", "τηλεοπτικό στριπτίζ... και το... κλαρίνο από το Διαφάνι", είναι οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι φαιών φυλλάδων, που ζέχνουν ρατσισμό, ξενοφοβία, σεξισμό και βία. Η πορνογραφία είναι το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, η οποία στις ηλεκτρονικές εκδόσεις γίνεται απίστευτα σκληρή. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για περιθωριακά έντυπα και ιστολόγια, όμως κάνει λάθος. Κατατάσσονται πολύ ψηλά στη λίστα με την μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα και επισκεψιμότητα. Ποιοι άραγε τα διαβάζουν; Η απάντηση είναι κατηγορηματική, οι "μεσαίοι" μικροαστοί, οι γνωστοί "νοικοκυραίοι", αυτοί που το πρωί της Κυριακής κάνουν τους μεγάλους σταυρούς, ομνύοντας στη θρησκεία, το έθνος και τη φυλή και το βράδυ οδεύουν στα σκυλάδικα, τα μπορδέλα και στο κυνήγι δυστυχισμένων μεταναστών.  

Δεν είναι τυχαίο πράγμα ο φασισμός. Καλύπτει ανάγκες. Παρέχει στους "νοικοκυραίους" αυτό που έχασαν τον καιρό της κρίσης. Αυτοί οι οποίοι στην εποχή της καταναλωτικής και δανεικής ευδαιμονίας, είχαν αποκτήσει αναγνώριση και ορατότητα, αγοράζοντας σύμβολα και σημεία, πανάκριβα αυτοκίνητα και σπίτια στα "ευγενή προάστια", τώρα υφίστανται τη βία της αποστέρησης από το συμβολικό τους κεφάλαιο. Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση των ρόλων και την απώλεια του καταναλωτικού τους Προσώπου, οι «μεσαίοι» και οι μικροαστοί νοικοκυραίοι, άντρες και γυναίκες, θεατές και δρώντες, έχουν χάσει την ορατότητα και την ταυτότητά τους, και χωρίς φαίνεσθαι πλέον δεν Είναι, πάρεξ χαίνουσες σχισμές, που οδύρονται για την απώλειά τους, την οποία αντικαθιστούν με την πορνογραφία. Τελικά, η ματαίωση εκβάλλει στο φασισμό. Φασισμός, ρατσισμός, εθνικο-θρηκευτικός φανατισμός και πορνό έρχονται να καλύψουν το κενό του καταναλωτικού ευνουχισμού, να καλύψουν την απώλεια της καταναλωτικής ταυτότητας και τις "χαίνουσες σχισμές".

Γι' αυτό οι χρυσαυγίτες σερφάρανε στα μπορδέλα της Αθήνας. Γι' αυτό ο Μποντριγιάρ έλεγε πως το πορνό είναι το «Τρίπτυχο της χαίνουσας σχισμής, της ευχαρίστησης και της σημασίας». Και επειδή, πλέον, δεν υπάρχει «Καμία αβεβαιότητα, κανένα μυστικό», καταλήγει στη ριζική χυδαιότητα. Γιατί η εξάλειψη κάθε μυστικού, κάθε αβεβαιότητας αφαιρεί τη σαγήνη, αυτού που κάποτε αποκαλούνταν γοητεία, και απομένει το γυμνό κρέας, η χυδαία εκδοχή μιας άψυχης κούκλας. Αυτή την κούκλα, αυτό το τέχνημα, το τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων θα συναντήσει ο φασίστας σε μία συνεύρεση, που θα καταλήξει στην πλήρη ματαίωση και γι' αυτό σε μία ανάλογη βία που δεν ενδοβάλεται αλλά εξωτερικεύεται εναντίον των γυναικών, εναντίον των μεταναστών ή των αντιφασιστών, εναντίον της Ελένης, του Λουκμάν, του Παύλου, του Ζακ. Γιατί κάθε "νοικοκύρης" είναι έτοιμος να γίνει φασίστας, γιατί έχει ανάγκη τη βία σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί στο φως από το οποίο βίαια αποσπάται ή θεωρεί ότι απειλείται να αποσπαστεί. Εξυπακούεται ότι αυτή η απεχθής κατάληξη οφείλεται στην αδυναμία των άλλων θεσμών (της κοινωνικής και πολιτικής κοινωνικοποίησης) να εξηγήσουν και να εκφράσουν καθώς και να οργανώσουν πολιτικά την απελπισία και το κενό ταυτότητας σε μία δημοκρατική κατεύθυνση.