«Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι»

Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ και τη στήλη με τίτλο «Εμπιστευτικά» ο Ι.Κ.Πρετεντέρης, με στυλ Χρυσοχοΐδη, γράφει ότι το δίλημμα είναι: με ποιον θα πας «με τη Δημοκρατία ή με τους άλλους;», εννοώντας ότι η Δημοκρατία είναι τα ΜΑΤ. Ότι η χρήση βίας απέναντι στους εχθρούς της δημοκρατίας είναι δημοκρατικό καθήκον! Και ποιοι άραγε είναι οι εχθροί της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Πρετεντέρη; Είναι «οι χρυσαυγίτες, οι αντίφα και οι αντιεξουσιαστές», γράφει! Ναι, οι Χρυσαυγίτες και οι αντιφασίστες στο ίδιο τσουβάλι!

Τελικά, ποιοι είναι «οι φίλοι της Δημοκρατίας» για τον Πρετεντέρη, τον Χρυσοχοΐδη και τον Μητσοτάκη; Όχι, δεν είναι οι φασίστες που στρίβουν το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Αλλά ούτε και ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας. Δεν είναι οι χρυσαυγίτες που σκοτώνουν τον Λουκμάν στα Πετράλωνα. Αλλά ούτε και οι πρόσφυγες. "Φίλοι" είναι οι «νοικοκυραίοι» που πατάνε στο κεφάλι τον Ζακ, αυτόν τον... εχθρό της δημοκρατίας, αυτόν που δεν συνάδει με την «τάξη και ηθική» τους! Είναι η περίφημη πλειοψηφία του «νόμου και της τάξης»!

Μόνο που όπως έχουμε ξαναπεί, η πλειοψηφία δεν σημαίνει πάντα δημοκρατία. Η πλειοψηφία δεν τα παίρνει όλα, ούτε εξαφανίζει ό,τι την αρνείται και την αμφισβητεί. Η αντίληψη που διαχέεται από τα συστημικά μέσα και τους εξωνημένους προπαγανδιστές του καθεστώτος ότι η νομιμότητα ταυτίζεται με τη «βούληση της πλειοψηφίας», δηλαδή της κυβέρνησης που ψηφίζεται από το μισό εκλογικό σώμα (το άλλο μισό απέχει), είναι έωλη και με έναν τρόπο «νομιμοποιεί την αδικία».

Η «Δημοκρατία» του Ι.Κ.Πρετεντέρη είναι αυτή που παραγράφει τα θαλασσοδάνεια των μιντιαρχών, που εξαφανίζει τις λίστες Λαγκάρντ, αποφυλακίζει μεγαλοκλέφτες και φυλακίζει Αγιάννηδες για απόπειρα κλοπής μιας πρίζας, είναι αυτή που διευθετεί τις παρανομίες των «από πάνω», διασφαλίζοντας την φοροαποφυγή, την φοροδιαφυγή και τις λαθρεμπορίες τους, είναι αυτή που αντιμετωπίζει χωρίς αυστηρότητα τις υπουργικές μίζες και καταδικάζει τους νέους στην ανεργία και τη φτώχεια, ενώ ύστερα τους χαρακτηρίζει «εχθρούς της Δημοκρατίας» επειδή σήκωσαν μία πέτρα για να πετροβολήσουν ότι συμβολίζει την αιτία που τους ακρωτηριάζει τα όνειρα.

 Γι’ αυτό, θεωρώ ότι το σύνθημα που λέει ότι «Οι αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι» είναι απόλυτα σωστό. Οι αγώνες είναι δίκαιοι. Βέβαια, η κυβέρνηση επιχειρεί να καταστήσει το ζήτημα των αγώνων από πολιτικό νομικό. Το δίκαιο έτσι των κινητοποιήσεων περιορίζεται στον "κορσέ" της νομιμότητας που ερμηνεύεται κατα το δοκούν από τους κυβερνώντες.

Το πράγμα, όμως, γίνεται επικίνδυνο όταν ακόμα και στο πλαίσιο της νομιμότητας και μάλιστα της συνταγματικής, αφαιρούνται δημοκρατικά δικαιώματα, όπως αυτό του συνέρχεσθαι(Συνέλευση φοιτητών στην πρώην ΑΣΟΕΕ), ή αυτό της καταστρατήγησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων, όπως ο ξυλοδαρμός και ο εξευτελισμός τους στα Εξάρχεια.

 Ο Γ. Χάμπερμας, που τιμάται αυτόν τον καιρό, επισημαίνει ότι σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων». Στη δημοκρατία τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Αλλά ακόμη και η υπέρβαση των ορίων, αυτό που αποκαλείται «ειρηνική ανυπακοή», καθορίζεται ομοίως από το Σύνταγμα. Υπ’ αυτή την οπτική το Σύνταγμα ανέχεται ακόμη και τους αντιπάλους της δημοκρατίας, όπως τους «βλέπει» ο κάθε Ι.Κ.Πρετεντέρης, ο κάθε Χρυσοχοΐδης και ο κάθε Μητσοτάκης. Οι «αντίπαλοι» αυτοί αύριο, επισημαίνει ο Χάμπερμας, θα μπορούσαν να αποδειχθούν οι πραγματικοί φίλοι της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλήθεια, ποιος είχε δίκιο η πλειοψηφία που ανέβασε τον Χίτλερ στην εξουσία ή η μειοψηφία που με όλες τις προσωπικές διακινδυνεύσεις και συνέπειες τον αρνήθηκε και αντιστάθηκε στον ναζισμό;

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι μειοψηφίες είναι αυτές που είναι υπεύθυνες για όλους τους νεωτερισμούς, είναι αυτές που εισαγάγουν αυτό που αύριο θα γίνει πλειοψηφικό. Και υπ’ αυτή την οπτική προστατεύονται από τα δημοκρατικά συντάγματα.

Γενικά, μπορεί κάποιος να στρέφεται ακόμα και εναντίον του νόμου, έλεγε ο Χάουαρντ Ζιν, αρκεί η πράξη του να συνάδει με την ευρύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Γιατί όταν ο νόμος υπηρετεί την αδικία μπορεί να τον παραβαίνει κανείς. Ξανά, λοιπόν, το σύνθημα: «Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι».

Η «ανοιχτή κοινότητα» δεν υπόσχεται λέει ο Χάμπερμας μόνο «αλληλεγγύη και μη διακριτική συμπερίληψη, σημαίνει συγχρόνως το ίδιο δικαίωμα του καθενός για ατομικότητα και διαφορετικότητα». Αλλά όλα τα συντάγματα σήμερα, αλλά και οι δυτικές κοινότητες γενικότερα, που επικαλείται ο Ι.Κ.Π., έχουν παύσει να είναι «ανοιχτά», δηλαδή ανεκτικά στους Άλλους. Το βλέπουμε με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με τους γκέι, τους αλλόφυλους και αλλόθρησκους, και τώρα με τις μειοψηφίες.

Όλα αυτά αναδεικνύουν το σοβαρό πρόβλημα της σημερινής δημοκρατίας των Πρετεντέρηδων και των Χρυσοχοΐδηδων που δεν είναι δημοκρατία για όλους, αλλά για τους λίγους, τους «από πάνω». 

Αλλά είναι αυτό Δημοκρατία;