Christina Mavropoulou (Fb)
Which side are you on?
Θυμάμαι τον ενθουσιασμό, ακόμη και πάθος θα έλεγα, κυρίως κατά τη διάρκεια του πρώτου λοκντάουν, για την Κούβα και τους γιατρούς της. Πόσα διθυραμβικά ποστ δεν διάβασα για την Κούβα, ακόμη και ανθρώπους να δηλώνουν πως θα ζητήσουν άσυλο…
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί η Κούβα, που τόσο αγαπήθηκε και αγαπιέται για την ανιδιοτελή, διεθνιστική της αλληλεγγύη, όπου κλήθηκε, περνά δύσκολες ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες. Γιατι; Γιατί, παρά την πρότυπη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, τον τελευταίο χρόνο τσακίστηκε από την πανδημία, αφού εξαναγκαστικά άνοιξε για τον τουρισμό τον περασμένο Νοέμβρη. Εξαναγκαστικά, γιατί ο τουρισμός είναι ο μοναδικός αιμοδότης απέναντι στο εμπάργκο, στον αποκλεισμό της, που είναι πλήρης και ουσιαστικά είναι ένας φονικός εναγκαλισμός, που στραγγαλίζει αργά και βασανιστικά τα 11.000.000 των Κουβανών.
Είναι γνωστό γενικά. Όπως και όσα έγιναν το καλοκαίρι. Παρόλα αυτά, ο ενθουσιασμός και πάθος που εκφραζεται αφειδώς, είναι ανάγκη πια να πραγματωθεί. Η Κούβα μας χρειαζεται όλους. Ακόμη και από αυτούς/ές που που έχουν πολλές ενστάνσεις, προβληματισμούς ακόμη και αντιρρήσεις. Κυρίως, από αυτούς/ές.
Μία ευκαιρία, απλώς μία, είναι σήμερα στην εκδήλωση αλληλεγγύης που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί, στις 19.00 στο σινεμά Στούντιο, στην πλατεία Αμερικής. Μία εκδήλωση, πολυμορφική και υβριδική, με σκοπό την ενημέρωση, την έμπρακτη αλληλεγγύη και τη συζήτηση. Με παρεμβάσεις και συζητηση. Με ανοιχτά χαρτιά, λέω εγώ, αναλογιζόμενη τον Λουί Αραγκόν…
Οι ομιλίες, από την πρέσβειρα της Κούβας , Zelmys Maria Dominguez Cortina, την Noemi Rabaza Fernández πρώτη αντιπροέδρο του Ινστιτούτου Φιλίας των λαών (ICAP) και του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Dimitris Kaltsonis. Α! Θα μιλήσω κι εγώ…
Σημειώνω πως είναι μόλις η δεύτερη φορά που θα βρίσκομαι σε ένα πάνελ πλειοψηφικά γυναικείο, γεγονός που με χαροποιεί, αφού στα διεθνή, η πατριαρχία σπανίως επιτρέπει ρηγματώσεις.
Tod@s somos Cuban@s
P.S. Στο σχόλιο το λινκ της εκδήλωσης.
