Δεν μας αξίζουν

Ξεπέρασε κάθε όριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ. Αναρωτιέται κανείς πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος που – εκτός της αγριότητας των νεοφιλελεύθερων απόψεών του, εκτός της προφανούς αλεξιθυμίας του προς κάθε λαϊκή έκφραση και ανάγκη, εκτός της ανυποχώρητης απέχθειας προς κάθε τι δημόσιο και της εχθρότητας προς κάθε τι που είναι το κράτος δικαίου, εκτός της πασίδηλης περιφρόνησής του προς τους κάτω – εκτός όλων αυτών και πολλών άλλων ακόμη, απέδειξε πως δεν έχει συνείδηση ούτε του ρόλου του ούτε του εαυτού του ως ύψιστου δημόσιου προσώπου που, κάνοντας χρήση εντολής και όχι ιδιωτεύοντας, εκπροσώπησε μια ανεξάρτητη χώρα, ένα λαό και ένα πολίτευμα που λέγεται δημοκρατία. Χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς υπερηφάνεια, επέδειξε ακραία συμπεριφορά υποτακτικού, με μιαρές συμπαραδηλώσεις βεβήλωσης ιερών στιγμών της νεοελληνικής ιστορίας. Και για όποιον μοιάζουν υπερβολικά αυτά, ας τα δούμε με όση ψυχραιμία μπορεί να διαθέτει κάποιος:

Είπε ο Διονύσιος Σολωμός για τους μαρτυρικούς «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Μεσολογγίου: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει/ λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει./ Τα μάτια πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει/ στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:/ ‘Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;/ οπού συ μου ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

Αυτή την ποίηση της θυσίας πήρε ο Μητσοτάκης και την έκανε σαν τα μούτρα του, συγκρίνοντας ατιμωτικά τους ιερομάρτυρες της ελευθερίας και την ιερή πόλη του Μεσολογγίου, με την Μαριούπολη και το ναζιστικό «τάγμα Αζόφ»:«Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία, θα δείτε τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτή την ντροπιαστική φράση του Έλληνα Πρωθυπουργού…

Έχει όμως και παρακάτω. Εσείς το ξέρατε ότι ο Έλγιν ήταν χομπίστας και ότι η κλοπή των γλυπτών από το μνημείο των μνημείων, την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα ήταν μια καλλιτεχνική παρέμβαση; Όχι; Ε, ο Μητσοτάκης και το ήξερε και το είπε σαν σπασικλάκι και καλύτερος μαθητής στην χαμέρπεια της υποταγής: «Πηγαίνω στο μνημείο Λίνκολν και μου θυμίζει σαν να περιδιαβαίνω και να περπατώ στον Παρθενώνα, πριν ο λόρδος Έλγιν παρέμβει εκεί για τα δικά του καλλιτεχνικά χόμπι».

Ας θυμηθούμε τώρα σε τι ακριβώς συνίσταται η «παρέμβαση» του ρέκτη χομπίστα, αφού επιπροσθέτως μνημείο Λίνκολν και Ακρόπολη είναι ένα και το αυτό, χωρίς βέβαια να υποτιμάται η ιερότητα των συμβόλων κανενός λαού. Άλλωστε, την ιερότητα ενός παγκόσμιου συμβόλου και ταυτοχρόνως σέμνυμα και εγκαύχημα του ελληνικού πολιτισμού και της δημοκρατίας προσέβαλε χυδαία ο Μητσοτάκης. 

Αντιγράφω λοιπόν από την iefimerida (4/ 9/ 2019): 

«Το 1801, ξεκίνησε η αρπαγή των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη. Συνολικά ο Έλγιν αποκόμισε: 253 γλυπτά έργα και αρχιτεκτονικά μέλη του ναού καθώς και πολλά αγγεία. Από τον Παρθενώνα αφαιρέθηκαν 96 ακέραια ή ακρωτηριασμένα γλυπτά και ειδικότερα: Από το νότιο διάζωμα 15 ακέραια και 4 σπασμένα, από το ανατολικό διάζωμα 11 αγάλματα και τμήματά τους, από το δυτικό αέτωμα περισσότερα από 8, από τη βόρεια ζωφόρο 21 ακέραιες πλάκες κι ένα τμήμα πλάκας, από τη νότια ζωφόρο 30 ακέραιες πλάκες και 11 θραύσματα, από τη δυτική ζωφόρο 2 πλάκες και από την ανατολική ζωφόρο 4 πλάκες. 

Επίσης, από το ναό της Απτέρου Νίκης αφαιρέθηκαν 4 τεμάχια, 18 από το Ερέχθειο- μεταξύ αυτών μία Καρυάτιδα κι ένα γωνιακό ιωνικό κιονόκρανο- 4 από το θέατρο του Διονύσου, μεταξύ των οποίων κι ένας κίονας από το χορηγικό μνημείο του Θρασύλλου.

Αφαιρέθηκαν ακόμα 13 κεφαλές, 34 γλυπτά μάρμαρα, 14 χάλκινες και μαρμάρινες υδρίες, 8 βωμοί, 3 επιτύμβιες στήλες, 66 ενεπίγραφα μάρμαρα και άλλα. Πολλά από αυτά, ήταν έργα του Φειδία, του Αγοράκριτου και του Αλκαμένη. 

Σπουδαιότερα απ' όλα, θεωρούνται τα γλυπτά της γέννησης της Αθηνάς από το ανατολικό αέτωμα, η μετόπη της διαμάχης της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα και η ζωφόρος με την πομπή των Παναθηναίων».

 Αυτά ως προς την «παρέμβαση» του χομπίστα Έλγιν. Γιατί βέβαια ο Μητσοτάκης ξέρει από τέτοια χόμπι. Το ίδια είχε και η εκ μητρός γιαγιά του η οποία κρατούσε τα αρχαία που έβρισκε σκαλίζοντας στα χωράφια. Η ίδια η μητέρα του το είχε πει σε συνέντευξη. Ε, κι ύστερα μάθανε το χόμπι κι άλλοι συχωριανοί και πηγαίνανε στην οικογένεια αυτά που βρίσκανε, σκαλίζοντας στα δικά τους χωράφια και, κάπως έτσι, έγινε η συλλογή αρχαίων Μητσοτάκη 

Έχει όμως κι άλλο στην χυδαιότητα. Υπάρχουν και  οι Αμερικανικές βάσεις και η πρόσφατη ταπεινωτική υπογραφή τής επ’ αόριστον παραμονής τους, υπάρχει και η βάση της Σούδας την οποία, ως πρωθυπουργός προτεκτοράτου ο Κυρ. Μητσοτάκης, χαρακτήρισε «πετράδι του στέμματος» της «εξαιρετικής στρατιωτικής σχέσης», αυθέντη και υποτακτικού, Ελλάδας και ΗΠΑ. Αδιαφορώντας δηλαδή (ή μήπως ακριβώς για να τονίσει) ότι «διαμάντι του στέμματος» ήταν η βαριά αποικιοκρατούμενη Ινδία για την Αγγλία. Εν τάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο

Ας σταματήσουμε εδώ, γιατί έχει και η αηδία τα όριά της. Να πούμε μόνο ότι μάλλον η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία στο μυαλό του Μητσοτάκη, είναι θέμα τού πως διπλώνεις τον χάρτη: Διπλώνεις την Κρήτη, πέφτει πάνω στη Θεσσαλονίκη. Διπλώνεις την Αθήνα πέφτει πάνω στο Λονδίνο. Την διπλώνεις αλλιώς, πέφτει πάνω στην Ουάσινγκτον. Διπλώνεις τη Σούδα πέφτει πάνω στο Δελχί.

Τσαλακώνεις την αξιοπρέπεια, την ιστορία, την ιερότητα της ανεξαρτησίας, τσαλακώνεις τα μύχια της ελληνικής δημοκρατίας, πέφτεις πάνω στον Μητσοτάκη και σ’ αυτή την κυβέρνηση. Όχι δεν μας αξίζουν.