Τι απέγινε η γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου;

Η οργή του δεν είναι όπως εκείνη των ηθοποιών που εξαφανίζεται μόλις τα φώτα σβήσουν. Εδώ ο θυμός έχει ρίζες, τρέφεται από την καθημερινή βία στο σχολείο, στο δρόμο, στις σχέσεις, από το άνεργο αύριο, από το νεκρό όνειρο. Το παιδί παίρνει την κιθάρα, πηγαίνει στη διαδήλωση και γυρνάει μ’ ένα τραγούδι για τον συνομήλικό του, τον Αλέξη, που χάθηκε άδικα, τέτοιες μέρες, πριν εννιά χρόνια. Που πήγαν, αλήθεια, τα παιδιά που κατέβηκαν στους δρόμους εκείνη τη νύχτα; Τι απέγιναν;

Μόνο τα δάκρυα και τα συνθήματα εξακολουθούν να αρμυρίζουν τον καιρό. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του συμμαθητή του: «Είμαστε μέχρι πέρυσι συμμαθητές με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Όλοι τον φωνάζαμε Gregory παραφράζοντας το επώνυμό του. Ήταν εξαιρετικά καλό παιδί. Είχε το θάρρος της γνώμης του που την υπερασπιζόταν με μαγκιά και πάθος. Από πολύ νωρίς είχε διαμορφώσει ιδεολογική ταυτότητα και είχε άποψη για την κοινωνία μας. Αυτές τις απόψεις στήριζε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας!!!!». Βλέπω ακόμα μπροστά μου την αφίσα: «Ήταν μόλις 16 χρονών… Άοπλος… Οπλισμένος μόνο με όνειρα…». Πιο κει ένα ποίημα: «Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας/ Είναι η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος/(…) Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες/Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Αλήθεια και στο αίθριο το φως(Μ. Αναγνωστάκης)». Ένα τραγούδι: «Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς…». Κι ένα σύνθημα: «Όταν εκείνοι μιλάνε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές».

Που είναι, άραγε, εκείνα τα παιδιά; Λένε ότι ξεριζώθηκαν. Ότι η οργή εξοστρακίστηκε. Κι έμειναν οι θιασώτες του μετανεωτερικού εκσυγχρονισμού, αυτοί που νομιμοποίησαν τη λαμογιά, χαρακτηρίζοντάς την διακινδύνευση, όπως και την κοινωνία, κοινωνία του ρίσκου. Έμειναν αυτοί που οι ιδέες τους χρεοκόπησαν, αλλά επιμένουν να αξιώνουν να κανοναρχούν τη ζωή μας με χυδαίους «μπογιανισμούς» και «πέτρινες» εξυπνάδες. Είναι οι προβεβλημένοι φελλοί των μίντια. Είναι αυτοί που διαφεντεύουν τη ζωή μας και την κυβερνούν πραγματικά. Οι ίδιοι πάντα. Αυτοί που εκτοξεύουν λεκτικές «ντουφεκιές» προς κάθε κατεύθυνση… Και δεν υπάρχει απάντηση. Γιατί αυτές κι αυτοί που ξέρουν να μιλούν, εξορίσθηκαν πρώτα στην ανεργία και μετά στην ξενιτιά. Τριακόσιες χιλιάδες νέοι…