Τζιν-Τζιάν-Αζάντι

Ξεχώρισε αμέσως μέσα στο πλήθος, σε αυτή τη μεγάλη γιορτή. Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα ολόλευκα ταλαιπωρημένα και φθαρμένα ρούχα της που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα μαύρα σπαστά μαλλιά της ριγμένα σαν στολίδια στους ώμους της. Ίσως πάλι ήταν το χαμόγελό της, ειλικρινές, πηγαίο με μάτια που φεγγοβολούσαν όλη την φρεσκάδα της νιότης και την όρεξη για ζωή. Μπήκε χορεύοντας στο κέντρο του συνωστισμένου πλήθους με τα χέρια απλωμένα και στραμμένα στον ουρανό ή μήπως στο Θεό; Τα πόδια της ελευθερωμένα από παπούτσια την άφηναν να κινείται με χάρη και να λικνίζεται σε έναν ρυθμό μεθυστικό, σχεδόν λυτρωτικό. Τα κινητά του πλήθους την έλουζαν με το φως τους σαν λαμπιόνια γιορτινά, συμμετέχοντας κι αυτά στο εορταστικό μήνυμα.

Με στροφές, όμορφες, αέρινες πλησίασε μια μικρή φωτιά που σιγόκαιγε σε μια άκρη του δρόμου. Τα χέρια της, συνεχίζοντας στον ρυθμό που η ίδια είχε επιβάλει στο κορμί της, άφησαν να πέσει στην πυρά ένα μαντήλι. Χιτζάμπ έμαθα το όνομά του.

Στροβιλίζοντας στις μύτες των ποδιών της, έδωσε τη σειρά της και σε άλλες που μπήκαν στο χορό.

Και ένα τραγούδι ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη «Τζιν-Τζιάν-Αζάντι», «Γυναίκες–Ζωή–Ελευθερία».

Και η φωτιά θέριεψε και έγινε φως.