Τα ισκιώματα

Η λέξη αυτή έχει χτίσει πολλές εικόνες. Επίσης έχει δημιουργήσει εντυπώσεις και παρερμηνείες. Είναι εν τέλει μια εντυπωσιακή λέξη, με μόνο τέσσερα γράμματα,-αν το σκεφτεί κανείς-.
Αλλά όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, έτσι και τα γράμματα δεν κάνουν την λέξη. Ωστόσο σήμερα την φέρνω στο προσκήνιο, γιατί την άκουσα να συνοδεύει επικήδειο με τόσο επιτηδευμένα έντονη συγκινητική χροιά, που κινδύνεψε να απομυθοποιηθεί μέσα μου!  Ύστερα το ξανασκέφτηκα και η πολλαπλή της σημασία αποκαταστάθηκε.
«Αναζητούσε λίγη σκιά να ξαποστάσει!», λέμε για τον κουρασμένο που αναζητεί μια δροσερή ανάπαυλα. «Έμεινε η σκιά του εαυτού του!», για κάποιον που η ζωή τον έχει πάρει από κάτω. «Από κείνη τη στιγμή μπήκαν σκιές στη ζωή του!», για κείνον που κάποιες υποψίες θόλωσαν την καθημερινότητά του. «Περπατούσε κι ένοιωθε μια σκιά να τον ακολουθεί!». Η σκιά κίνδυνος, ή απειλή. Υπαρκτή ή φανταστική. «Όλα αυτά τα χρόνια ήταν η σκιά του!», ακούσαμε για τον συνοδεύοντα τον διάσημο εκλιπόντα έως την ύστατη στιγμή. Έτσι ο άνθρωπος πίσω από τον άνθρωπο, πήρε τη διάσταση του πιστού, του αφοσιωμένου, του υπάρχοντος εντέλει εν τη υπάρξει ενός άλλου. Ετεροπροσδιοριζόμενου; Ποιος μπορεί να το πει. Μόνο να το σκεφτεί.

Η γιαγιά μου, φοβερό σκαρί, που είχε αναμετρηθεί με δυο καρκίνους, βγαίνοντας νικήτρια, και που τελικά πέθανε (κι αυτή) στα ενενηνταεννέα της(!) από απλό γήρας, τις σκιές τις ονόμαζε «ισκιώματα», «Ίσκιωμα ήταν μω(ρε) παιδάκι μου, μη σκιάζεσαι!». Έτσι τις χλεύαζε γελώντας. Για δε τους ρουφιάνους μιας άλλης εποχής συνήθιζε να λέει απαξιωτικά: «Α να μου χαθείτε ισκιώματα!».
Προσωπικά όμως τις φοβάμαι τις σκιές, αν εξαιρέσουμε αυτή του πλάτανου που τη λατρεύω. Και ποτέ δε θα ήθελα να έχω την ανάγκη καμίας σκιάς. Ούτε και αυτής του εαυτού μου εννοείται!