Στην παγίδα του ρατσισμού

 Ο ομιλητής παραληρεί: «Ο ΟΗΕ έχει εκπονήσει σχέδιο "υποκατάστασης του πληθυσμού"». 230 εκατομμύρια μετανάστες θα έρθουν μέχρι το 2050! Ψέμα από το στόμα ενός πρώην πρύτανη που δηλητηριάζει τις ψυχές. Ψέμα που θρέφει το μίσος και τον ρατσισμό. «Φέρτε πίσω τις ζωές μας» λέει ξανά ο ομιλητής και περιφερειάρχης, σύνθημα που αναπαράγει το πλήθος αλλά και τα μιντιακά ηχεία του φασισμού, που μιλούν επιπλέον για «εποικισμό»!

«Ποια ακριβώς ζωή μάς ζητάει η περιφέρεια να πάρουμε πίσω; Ποια ζωή ακριβώς που είχαμε μας έκλεψαν οι μετανάστες;» ρωτούν οι Αλληλέγγυοι των νησιών, οι γιαγιάδες της Λέσβου, οι άνθρωποι που τρέχουν να σώσουν τα παιδιά από τη θάλασσα, οι νέοι που στέκονται δίπλα στον πόνο των θαλασσοπνιγμένων, των πληγωμένων, των χαροκαμένων», και συνεχίζουν:  
«-Οι μετανάστες φταίνε για τα μνημόνια που διαδέχονται το ένα το άλλο; Την ανεργία και την ανασφάλεια των νέων για το μέλλον;
-Οι μετανάστες φταίνε για την υποστελέχωση των νοσοκομείων; Που δεν υπάρχουν οδηγοί ΕΚΑΒ και κόσμος πεθαίνει στους δρόμους;
-Οι μετανάστες φταίνε που δεν υπάρχουν λεωφορεία για να μεταφέρουν τους μαθητές από τα απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους;
-Οι μετανάστες φταίνε για τις μεσαιωνικού τύπου εργασιακές συνθήκες στα τουριστικά θέρετρα; Για τα 12ωρα κάτω από τον ήλιο, τα μισά ένσημα, το ψείρισμα του πουρμπουάρ;
-Οι μετανάστες φταίνε για την αραιή ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Αθήνα;»

Οι ερωτήσεις αυτές δεν θα απαντηθούν. Ο ξένος, ο μετανάστης είναι ωφέλιμος, άλλοτε ως φθηνή εργατική δύναμη και άλλοτε ως εχθρός, γιατί κρύβει τις ουσιαστικές ερωτήσεις, γιατί μετατοπίζει από το πραγματικό πρόβλημα, από τον αληθινό υπαίτιο της άθλιας ζωής της πλειονότητας των κατοίκων αυτού του τόπου.

Και δεν είναι μόνο οι ακραιφνείς ρατσιστές που ξεσηκώνονται. Είναι και οι κρυπτορατσιστές, είναι και οι «σοβαροί ακροδεξιοί» αλλά και όσοι σύρονται στον λόγο της ακροδεξιάς. Διαβάζω στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Η Καθημερινή»(23.1.2020) να καλούνται να λάβουν «…εκτός από τους ιθύνοντες, το μήνυμα των νησιών και οι τοπικές κοινωνίες της ενδοχώρας. Το αντίδοτο στο θυμό είναι η εθνική αλληλεγγύη». Ο συντάκτης δεν μιλάει για αλληλεγγύη γενικά στον συνάνθρωπο που υποφέρει, στον άνθρωπο που προσφεύγει στην πόρτα σου κυνηγημένος και ικέτης, γράφει για «εθνική αλληλεγγύη», για αλληλεγγύη μόνο απέναντι στους Έλληνες! Μα, ακριβώς αυτό πρεσβεύει και η Χρυσή Αυγή, γι’ αυτή την αλληλεγγύη μιλάνε και οι λογής ακροδεξιοί. Η αλληλεγγύη όμως έτσι υπονομεύεται ως αξία, περιορίζεται και δηλητηριάζεται από το μίσος καθώς «δείχνει» όλους τους «άλλους» ως εχθρούς. Σ’ αυτό το έδαφος φύεται ο ρατσισμός και ο τοπικισμός, το μίσος ενάντια σε κάθε «άλλον», στον γείτονα, στον διπλανό, τελικά στον ξένο. Η «εθνική αλληλεγγύη» αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες-μετανάστες ως τους «εκτός», ως εχθρούς, ως «εισβολείς», ως «εποίκους». Συναντά, δηλαδή, απολύτως τον λόγο του ρατσισμού και του φασισμού. Γι’ αυτό ακόμα και η «σοβαρή δεξιά» σύρεται στο γήπεδο της ακροδεξιάς. Παραδόξως στο έδαφος της ακροδεξιάς παρασύρεται και μία ορισμένη αριστερά που αδυνατεί να εξηγήσει και να σταθεί στο ύψος της Ανθρωπιάς και χωρίς να το αντιληφθεί νομιμοποιεί τον ρατσιστικό λόγο κάθε Μουτζούρη. Μιλώ για τη συμμετοχή αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στην χθεσινή συγκέντρωση στη Μυτιλήνη.

Η αριστερά αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο φόβος είναι η κινητήρια αρχή της σύγχρονης μεταπολιτικής που ακολουθεί η δεξιά από τον Όρμπαν, τον Τζόνσον, τον Μακρόν, τον Τραμπ και τον Πινιέρα στη Χιλή: φόβος για τους βάρβαρους-μετανάστες, φόβος για την εγκληματικότητα, φόβος για την αποσταθεροποίηση, η τρομοκρατία με τους νέους ιούς κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας» ή της «εθνικής αλληλεγγύης», που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Τι προτείνουν όλοι αυτοί; Το μίσος. Ο άνεργος, ο επισφαλώς εργαζόμενος, ο εξαθλιωμένος και ο ουμπεροποιημένος «ελεύθερος επαγγελματίας», όλοι θα επανασυνθέσουν την τσακισμένη ψυχή τους μέσα από το μίσος.

Ποια είναι η απάντηση στο μίσος; Η ελπίδα βρίσκεται στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και την ξενότητα, γιατί, θα το ξαναπούμε πολλές φορές, το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια, η φιλία, η Αλληλεγγύη χωρίς περιορισμούς...