Ποιοι είναι οι αντίπαλοι της ψηφιακής δικτατορίας;

Μια πανδημία με τη μορφή που έχει, σήμερα, ο κορονοϊός είναι μία "θανατηφόρος δοκιμασία για ολόκληρη τη λογική του νεοφιλελευθερισμού" επισημαίνει ο Fr. Lordon στη Le Monde Diplomatique. Δοκιμάζεται η "ξέφρενη κίνηση" του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ή όπως έλεγε παλιότερα ο Ζαν Μποντριγιάρ, επιβεβαιώνεται η συνεχώς αυξανόμενη επιτάχυνσή του που οδηγεί στο χάος. 

Αυτή τη στιγμή οι «ηλίθιοι» που μας κυβερνούν, γράφει ο Lordon, αν τους είχαν μείνει δύο γραμμάρια τσίπας, θα έπρεπε να παραδεχτούν όταν μιλούσαν για την διάλυση της δημόσιας Υγείας, ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα για το τι η εποχή απαιτεί. Κι ενώ θα έπρεπε να είχαν παραδεχτεί ότι είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή, επιχειρούν να εκμεταλλευθούν την καταστροφή, παίζουν με τον φόβο, στρατιωτικοποιούν την κοινωνία, εντείνουν τον έλεγχο και την επιτήρηση, για να δημιουργήσουν έναν νέο δυστοπικό σύστημα, που θα υπηρετεί ομοίως το κέρδος χωρίς όρια, την υπερσυσσώρευση χωρίς φρένο. Ήδη οι πλανητικοί οικονομικοί κολοσσοί υπεραυξάνουν εν μέσω πανδημίας τα κέρδη τους. Το ίδιο ισχύει τηρουμένων των αναλογιών και σε τοπικό επίπεδο. Πάνω απ’ όλα το κέρδος. Υπεράνω όλων το χρήμα.

Ο καταναγκασμός αντί της πειθούς

Τη στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) συνιστά στα κράτη να εργαστούν για να πείσουν για την - αδιαμφισβήτητη - χρησιμότητα του εμβολίου κατά του Covid-19, αυτά χρησιμοποιούν καταναγκασμό, τον έλεγχο και την επιτήρηση. Αντί της πειθούς ο Εμμανουήλ Μακρόν, ο Κυριάκος Μητοτάκης και άλλοι κυβερνήτες αποφάσισαν να απαγορεύσουν σε εκατομμύρια ανθρώπους την ελεύθερη μετακίνηση. Στην Κίνα αστυνομικοί φορούν γυαλιά, που συνδέονται με θερμικές κάμερες τοποθετημένες στα κράνη τους, επιτρέποντας τον εντοπισμό μέσα στο πλήθος ενός ατόμου που έχει πυρετό. «Ζούμε πλέον σ’ έναν άλλο κόσμο», σε «μια ψηφιακή δικτατορία», γράφει ο S. Halimi (Le Monde Diplomatique).

Ο Michel Foucault στο βιβλίο του Les Anormaux, είχε επισημάνει ότι η επιδημία της πανώλης και τα μέτρα περιορισμού που είχαν ληφθεί τότε, δημιούργησαν μια νέα μορφή διακυβέρνησης, μια νέα "πειθαρχική οργάνωση" της κοινωνίας, όπου υπήρχε γνώση και έλεγχος του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Η νομιμοποίηση του ελέγχου και του καταναγκασμού γινόταν στο όνομα της καταπολέμησης του ιού. Και σήμερα, η οικειοποίηση από την εξουσία όλων των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και η διαρκής επιτήρηση γίνεται πλέον δεκτή στο όνομα της «υγείας». Την ίδια ώρα, τα εμβόλια παραμένουν πανάκριβα, οι φτωχές χώρες δεν εμβολιάζονται, νέες μεταλλάξεις αναπτύσσονται, οι οποίες τελικά πλήττουν ξανά τον εμβολιασμένο «πλούσιο» κόσμο, και έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, ενώ η «πειθαρχική οργάνωση» γίνεται όλο και πιο αυστηρή, καθιστάμενη όντως μία ψηφιακή δικτατορία.

Οι αντίπαλοι της ψηφιακής δικτατορίας

Αρχικά, οι αντίπαλοι της ψηφιακής δικτατορίας ήταν οι νέοι που συγκεντρώνονταν στις πλατείες και στις καταλήψεις των γειτονιών, αλλά τσακίστηκαν από τα ΜΑΤ του Χρυσοχοΐδη. Σήμερα, διαδηλώνουν αυτοί που έδωσαν το δικαίωμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κυβερνήσει, το πιο φαιό κομμάτι της δεξιάς, αυτό που επικοινωνεί με τα κελιά των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, με τους θεσμούς του κράτους(αστυνομία) και τις εκκλησιαστικές οργανώσεις, καθώς και με την «τραμπική» δεξιά όλου του κόσμου. Οι αντίπαλοι της ψηφιακής δικτατορίας, που βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόμους, είναι οι οπαδοί μιας ιδιότυπης μεταφυσικής, που αγγίζει τα όρια του θρησκευτικού φανατισμού και του τζιχαντισμού, είναι αυτοί που πίστευαν ότι το κουτάλι της μεταλαβιάς δεν μεταδίδει τον ιό και πως ο αγιασμός τον θεραπεύει. Πρόκειται για το πιο φαιό κομμάτι της δεξιάς, που υπερψήφισε τον «μακεδονομάχο» και «προσφυγοφάγο» Μητσοτάκη και το οποίο τώρα αισθάνεται προδομένο. Αυτό είναι το σημερινό πρόβλημα της ΝΔ. Γι’ αυτό η διακυβέρνησή της γέρνει συνεχώς προς τα ακροδεξιά, προσπαθώντας απεγνωσμένα να ικανοποιήσει τα αιτήματα των ακροδεξιών ψηφοφόρων της. Γι’ αυτό ο Ιάσων Αποστολόπουλος ανεδείχθη σε μείζον θέμα.

Κατά τα άλλα, η Αριστερά αδυνατεί να «διαβάσει» τον καιρό, να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο, που να ανταποκρίνεται στη νέα πραγματικότητα του «ψηφιακού αυταρχισμού», ενώ πολλές φορές μοιάζει να συμμαχεί με την δεξιά απέναντι στον κοινό αντίπαλο, την ακροδεξιά. Έτσι όμως θολώνει την ταυτότητά της και κινδυνεύει να πάθει ότι και η κυβερνώσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που εξαερώθηκε, όταν υιοθέτησε τον νεοφιλελευθερισμό στο όνομα του ρεαλισμού και της "κυβερνησιμότητας".    

*Η φωτογραφία είναι αρχείου