Ο κόσμος αυτός είναι δικός μας

Αν η μισή καρδιά μας βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στο Αφρίν, στο Κομπάνι και στη Ροζάβα βρίσκεται. Εκεί που ακόμα γράφει στίχους ο Ναζίμ, για την κόλαση που γίνεται ο παράδεισος των μαχητών. Εκεί που τα φίδια φοβούνται τα τραγούδια. Μην τους τσακίσουν το κεφάλι. Η θέλησή μας τώρα τρανεύει να ’ναι δική μας παντοτινὰ να ζοῦμε λεύτεροι σα δέντρα σα τα δέντρα του ίδιου δάσους αδερφωμένα αγκαλιαστά. Σιωπηλός πλησιάζω, ν’ αφήσω κι εγώ ένα μπουκέτο κόκκινα γαρύφαλλα –το χέρι ενός φίλου.

 Ναζίμ Χικμέτ, Στους δεκαπέντε συντρόφους

Δὲ χύνουν δάκρυ
     μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς
δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς
              κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι
                             μὲ περηφάνεια
δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺς συντρόφους
              τὸ τρομερό σας ὅμως κάλεσμα
                            μὲς στὴ ψυχή μας
              κι οἱ δεκαπέντε σας καρδιὲς
                  θὲ νὰ χτυπᾶνε
                          μαζί μας
              τὸ σιγανό σας βόγγισμα
                            σὰν προσκλητήρι
χτυπᾶ στ᾿ ἀφτιά μας
                 σὰν τὸν ἀντίλαλο βροντῆς.

      Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε
             σοῦ ’ναι γραφτὸς ὁ δρόμος
                            τῆς συντριβῆς
      καὶ δὲ μπορεῖς νὰ μᾶς λυγίσεις
                σκοτώνοντας τ᾿ ἀδέρφια μας τῆς μάχης
καὶ νὰ τὸ ξέρεις
       θὰ βγοῦμε νικητὲς
                κι ἂς εἶναι βαριές μας
                             οἱ θυσίες.
Μαύρη ἐσὺ θάλασσα γαλήνεψε
                         τὰ κύματά σου
καὶ θά ῾ρθει ἡ μέρα ἡ ποθητὴ
            ἡ μέρα της ειρήνης
                         τῆς λευτεριᾶς σου
                                  ὦ ναὶ θά ῾ρθει      
            ἡ μέρα ποὺ θ᾿ ἁρπάξουμε τὶς λόγχες
             ποὺ μὲς στὸ αἷμα τὸ δικό μας
                                 ἔχουνε βαφτεῖ.

1921