ΜΑΤωμένη συναυλία: Η βία ως στοιχείο της ιδεολογίας της Δεξιάς

 Τα ΜΑΤωβαμένα όργανα της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Θεοδωρικάκου χτυπούν με πρωτοφανή αγριότητα φοιτητές στην αυλή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου. Κι αναρωτιέται κανείς για τη λογική αυτής της βαρβαρότητας, για το κίνητρο που κινεί το χέρι των νευρόσπαστων πάνω στα σώματα παιδιών, για την ιδεολογία που φυτεύουν στα μυαλά των μπάτσων και τους καθιστούν φονικές μηχανές τύπου Κορκονέα.

Η άγρια βία είναι συνυφασμένη με την χομπσιανή άποψη ότι η «φύση» των ανθρώπων είναι διαχειρίσιμη μόνο με τη βία και το φόβο, ότι «η φυσική κατάσταση» του ανθρώπου είναι η βία, ότι η κοινωνία είναι μία ζούγκλα όπου ισχύει ο νόμος της φυσικής επιλογής και όπου «ή προσαρμόζεσαι ή πεθαίνεις».

Γι’ αυτό η Δεξιά όπου Γης έχει ως πρώτο μέλημά της την ενίσχυση της αστυνομίας και την αστυνόμευση παντού. Γι’ αυτό θέτει ως προμετωπίδα των επιλογών της την Τάξη και την Ασφάλεια, γι' αυτό ομνύει στον Λεβιάθαν και τον Μπεεμόθ, αυτά τα τέρατα της χαοτικής βίας του Χομπς, στην ακόρεστη libido dominandi του Μακιαβέλι και στο Άτομο.

Αντίθετα, η Αριστερά θεωρεί ότι ένας κόσμος της καλοσύνης και της αλληλεγγύης είναι εφικτός.

Για την Αριστερά η αλληλοβοήθεια πρυτανεύει στη ζωή και στην εξέλιξη και αποτελεί την κύρια δύναμη στη φύση. Αντίθετα, η απώλεια των θεσμών της αλληλοβοήθειας και η κρατική εξουσία αποδυναμώνουν την αλληλεγγύη των ανθρώπων και καλλιεργούν τις εγωιστικές τους τάσεις.

Όλα όσα υπήρξαν στοιχεία προόδου ή όργανα ηθικής και πνευματικής βελτίωσης του ανθρώπινου είδους οφείλονται στην πρακτική της αλληλοβοήθειας καθώς θα ήταν παράδοξο αν ένα ον τόσο αδύναμο, όπως ο άνθρωπος, δεν κατέφευγε στην αλληλοβοήθεια και στη συνεργασία για να επιβιώσει.

Βέβαια, δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς συγκρούσεις, αλλά αυτό που οραματίζεται η Αριστερά είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος επίλυσης των συγκρούσεων με έμφαση στην αλληλοβοήθεια, λαμβάνοντας υπόψη ότι η ανθρώπινη φύση είναι εύπλαστη και ο εγωισμός με τους κατάλληλους θεσμούς και την εκπαίδευση μπορεί να διαφοροποιήσει την "συμβολική τάξη" και να αποτελέσει παράγοντα θετικής εξέλιξης της κοινωνίας. Γι’ αυτό δίνει έμφαση στην εκπαίδευση και όχι στην καταστολή. Ενώ θεωρεί ότι ο καλύτερος άνθρωπος γίνεται  αναγκαστικά κακός με την άσκηση εξουσίας.

Η ανθρώπινη φύση, λοιπόν, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή αλλά κοινωνικά δομημένη μέσα από τους διάφορους θεσμούς κοινωνικής και πολιτικής κοινωνικοποίησης. Οι ίδιοι θεσμοί συνεπώς, με αλλαγή του περιεχομένου τους μπορούν να αλλάξουν τον άνθρωπο. Όμως η ανθρώπινη φύση δεν καθορίζεται μόνο από έμφυτους ή επίκτητους οργανωτικούς μηχανισμούς αλλά μεταβάλλεται ιστορικά κυρίως σε συνάρτηση με τον τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας και τις εξουσιαστικές και κατασταλτικές δομές μέσα στην ιστορία.

Να γιατί ο ατομικισμός και η βία είναι η ιδεολογία της Δεξιάς και των «από πάνω», ενώ η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η συμπάθεια και η εναντίωση στις κάθε λογής εξουσίες, είναι η ιδεολογία της Αριστεράς* και των «από κάτω».  

*Της πραγματικής Αριστεράς