Κάτω τα χέρια από το 8ωρο

Οι λέξεις δεν είναι παίξε γέλασε. Περιέχουν μία ουσία που προκαλεί εκρήξεις στα μυαλά. Γι' αυτό οι ποιητές από την αρχαιότητα, εξορίζονταν από την πόλη. Γι' αυτό τα ποιήματα ανέτρεπαν καθεστώτα. Γι' αυτό όταν τα ποιήματα γίνονται εξουσία, οι ποιητές αυτοκτονούν για να μην μεταλλαχθούν σε τεχνο-λόγους της εξουσίας. Ήδη μια ορισμένη λογοτεχνία έχει γίνει τεχνο-λογία στην υπηρεσία της εξουσίας, αλλάζοντας τις βαμμένες με το αίμα των εργατών λέξεις με ευφημισμούς. Ο "καπιταλισμός" ονομάστηκε τη δεκαετία του 1930, "ανάπτυξη", γράφει ο Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ στο βιβλίο του "Αθώα ψεύδη".

Τα ίδια "ψεύδη" δημιουργούν και σήμερα οι δημοσιολόγοι με ύφος λογοτεχνίζοντος "καθιστού γραφιά" της εποχής του Φαραώ. Τότε είχαν θεό τον Θωθ, τον κύριο του χρόνου, τώρα μια καρικατούρα "Μωυσή". Το θέμα, υποστηρίζουν, είναι η... ανάπτυξη, είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας και όχι αν το 8ωρο θα γίνει 10ωρο! Γράφουν για "φιλελευθερισμό" και εννοούν τον κανιβαλικό "νεοφιλελευθερισμό". Μιλούν για "πρόοδο" και εννοούν εκείνο το αρχαίο τοτέμ που ονομάζεται "κέρδος" και το οποίο πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων εργαζομένων. Μιλούν για "ασφάλεια", και η αστυνομία τους μας τσακίζει στις πλατείες, στους δρόμους, μέσα στα σπίτια μας. Τώρα μιλούν και για εργασιακή "ασφάλεια"(Flexicurity). Κι εμείς περιμένουμε εργασιακό Μεσαίωνα, εργασία χωρίς χρονικό όριο.

Κι εσείς "τι αντιπροτείνετε;", μας ρωτούν με άψογη δημοκρατική ευγένεια οι ναυαγισμένοι στη δερμάτινη πολυθρόνα τους μετανιωμένοι "ποιητές". Το "οκτάωρο" απαντούμε. 

Πέρασαν 135 χρόνια από τη ματωμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο.   

Κάτω τα ξερά σας από τα εργασιακά δικαιώματα. 

Κάτω τα χέρια από το 8ωρο