Θεού θελήματα, μωρίες και ανισότητες

Όταν ο  Κυριάκος Μητσοτάκης συνάντησε τον Ιωάννη Λιάπη, άλλως πως  Ιερώνυμο, όταν δηλαδή συνομίλησαν οι αρμοί της εξουσίας, δεν διαφώνησαν σε τίποτε. Όπως εξάλλου κάθε φορά, σε κάθε συνάντηση: ο εκπρόσωπος της αστικής κυβέρνησης με τον εκπρόσωπο ενός από τους σημαντικότερους ιδεολογικούς μηχανισμούς του βαθέως κράτους, ελάχιστα έχουν να χωρίσουν. Σχεδόν τίποτα.   

Καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, η, περίπου σκοταδιστική, στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, με τους ανοιχτούς ναούς και τις επικίνδυνες φωνασκίες περί θείας κοινωνίας, δεν επικρίθηκε. Απεναντίας: η κυβέρνηση  αλλά και μέρος της επιστημονικής κοινότητας έκλειναν το μάτι κι έκλιναν το γόνυ στην υπερεξουσία εκείνων που, με το βλέμμα στον Μαμμωνά, έπαιρναν στο λαιμό τους πλήθος χριστιανών.

Αλλά η πανουργία της φυσικής και η στυγνότητα της πραγματικότητας  δεν άφησαν κανέναν στο απυρόβλητο. Ιερείς και μητροπολίτες, τινές εξ αυτών ζηλωτές της μεταλαβιάς, δυστυχέστατα, χτυπήθηκαν από τον ιό, δίχως να τους προστατέψουν τα άχραντα μυστήρια.  Μεταξύ αυτών, οι κεφαλές. Αναστάσιος Αλβανίας και Ιερώνυμος Αθηνών, και οι δύο, βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό.

«Με πίστη στο Θεό, θα νικήσουμε», είπε, λέει, ο Λιάπης, «μη φοβού, μόνον πίστευε», είπε και ο Γιαννουλάτος. Αν και  Ιερώνυμος και Αναστάσιος εκπροσωπούν δύο όλως διαφορετικούς ανθρωπότυπους του χριστιανισμού, η μεταφυσική  τους εμμονή –άλλως πως η πίστη- τους οδηγεί σε κοινό αφήγημα, ότι δηλαδή η ιερά σκέπη του πανάγαθου θα τους σώσει. Αλλά αν γι’ αυτούς η μεταθανάτιος ζωή αποτελεί συνέχεια της επίγειας, για τους άλλους, που πιστεύουν πως απλώς θα καταλήξουν στάχτη ή τροφή για τα σκουλήκια, η μετοχή στον κοινό πόνο δεν είναι «δώρο του Θεού» (Αναστάσιος). Είναι αυτό που τους επιφύλαξε όχι φυσικά ο θεός του Ιώβ που τους μισεί, ούτε το στραβό το ριζικό τους, αλλά το σύνολο των πολιτικών εκείνων που αναπαράγουν τις ανισότητες μέχρι τα στερνά, μέχρι την αρρώστια και το θάνατο. Διότι -ποιος δεν το σκέφτεται άραγε;- η θέση που καταλαμβάνεις στην κοινωνική διαστρωμάτωση είναι ευθέως ανάλογη της προσοχής που θα λάβεις την ώρα του «κοινού πόνου». Κοινώς, οι έρμοι οι προλετάριοι, που ούτε τα τεστ της διάγνωσης μπορούνε να πληρώσουν, πάντα, μα πάντα, πίσω από τους ιεράρχες θα ‘ρχονται. Η επίγεια εξουσία, στα δεξιά του Κυρίου και του πολιτικού φάσματος, θα δίνει στο ιερατείο την πρωτοκαθεδρία.

Οι ταξικές ανισότητες υπάρχουν και στο «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα». Κι όσο η επίσημη εκκλησία, μαζί με τους επιστήμονες που χρησιμοποιούν ιδεολογικά την ιδιότητά τους, δυσί κυρίοις δουλεύειν, και δεν επικρίνουν ευθέως τους συνωστισμούς και τις μεταλαβιές, τόσο θα βρίσκονται διάφοροι «άγιοι πατέρες» θετικοί στον κορονοϊό. Μαζί τους όμως και πλήθος πιστών, οι οποίοι πιθανώς δεν το μάθουν, ούτε αυτοί ούτε κι εμείς, ποτέ, αλλά εν τω μεταξύ θα τον μεταδώσουν στην κοινότητα. Και ίσως ίσως τότε να συναντήσουν, πρώιμα και παρά τη θέλησή τους, τον Πανάγαθο,  κι όσοι δεν πίστεψαν ποτέ στην ύπαρξή του.

Οι επιστήμονες, οι νέες αυτές διάσημες  περσόνες, οφείλουν να πάρουν θέση καθαρή, καταγγέλλοντας τις εγκληματικές συμπεριφορές. Αλλιώς, ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς, που λέει κι ο κυρίαρχος λαός.