Η Δημοκρατία υπό περιορισμό...

Οι πολίτες υπό περιορισμό. Τα εργασιακά δικαιώματα υπό περιορισμό. Η Νομοθετική εξουσία υπό περιορισμό. Η Δημοκρατία υπό περιορισμό. Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δηλαδή στην Εκτελεστική εξουσία να νομοθετεί. Να απαγορεύει την κυκλοφορία, να κάνει περικοπές μισθών και (γιατί όχι;) των συντάξεων, να επιτρέπει τις απολύσεις (300 εργαζόμενοι απολύθηκαν μόνο στο Ελευθέριος Βενιζέλος) αλλά και να χρηματοδοτεί αφειδώς τους κλινικάρχες, ενώ οι γιατροί του Δημοσίου, που δίνουν τη μεγάλη μάχη εναντίον του κοροναϊού, δεν έχουν καν μάσκες.

Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Σε πολλές χώρες πλήττονται τα εργασιακά δικαιώματα. Στη Γαλλία και στην Αγγλία οι κυβερνήσεις προχώρησαν σε αλλαγές του εργατικού δικαίου. Σύμφωνα με αυτές, οι εργοδότες μπορούν να επιβάλλουν μηνιαίες υποχρεωτικές άδειες στους εργαζομένους τους χωρίς προειδοποίηση.  

Η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε ένα βήμα παραπέρα με το να επιτρέψει την μείωση των μισθών κατά 50% για ένα εξάμηνο!

Ναι, σήμερα, η Δημοκρατία είναι υπό περιορισμό. Και η περιστολή αυτή εκ πρώτης όψεως προστατεύει το σύνολο των πολιτών από τον κοροναϊό, αλλά στην πραγματικότητα προστατεύει μόνο τους κατέχοντες πλούτο και τους έχοντες πρόσβαση, δηλαδή κοινωνικό ή πολιτικό κεφάλαιο. Οι τελευταίοι έχουν την δυνατότητα να προσφύγουν στα ιδιωτικά θεραπευτήρια, ενώ οι πολλοί μένουν στο σπίτι, χωρίς να γνωρίζουν αν έχουν νοσήσει ή όχι!

Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης βρισκόταν σε κατάσταση εξαίρεσης. Η νομοθετική εξουσία, ακόμη και η εθνική κυριαρχία, είχαν περισταλεί μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που ήταν η σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία. Τότε η σωτηρία της χώρας, τώρα η σωτηρία των πολιτών από τον ιό, λίγο πριν η «απόκρουση» των «εισβολέων-προσφύγων» ή των «τρομοκρατών» των Εξαρχείων. Απειλή, φόβος, περιστολή. Η κοινωνία μας είναι μία Κοινωνία των Φόβων, μία κοινωνία έμφοβων πολιτών, που είναι αρμολογημένη με το "επαπειλούμενο κακό", και γι’ αυτό είναι μία κοινωνία της διαρκούς κατάστασης Εξαίρεσης. Από την «εξαίρεση» αυτή, από τον περιορισμό της Δημοκρατίας, ωφελούνται οι ελίτ, οι λίγοι, όπως σήμερα οι κλινικάρχες!

Η «νομιμότητα» των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου(ΠΝΠ) λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, έχουμε μία διαρκή μετάθεση του δημοκρατικού ελέγχου στο μέλλον, όταν θα εκλείψουν οι συνθήκες που επέβαλαν την κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης και Εξαίρεσης. Μόνο που έχουμε συνεχώς «Έκτακτες Ανάγκες» και «Εξαιρέσεις», δηλαδή περιστολή της νομιμότητας. Γι’ αυτό η ατιμωρησία είναι κι αυτή διαρκής! Όπως στην περίπτωση εκείνων που ρήμαξαν τα κοινοτικά κονδύλια και υφάρπαξαν άπειρα «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου, των "πιράναχας" που ρήμαξαν το σύστημα Υγείας. Αυτών οι οποίοι, αντί να υποστούν τον έλεγχο και την φορολογική τιμωρία, μένουν στο απυρόβλητο και συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμη στον καιρό κάθε είδους κρίσης(κυρίως τότε).

Γι’ αυτό το ζήτημα της Δημοκρατίας και της περιφρούρησης της είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν μπορεί να είναι ο νόμος και μάλιστα των ΠΝΠ, αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Κι αν δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι δικαιοσύνη, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι δίκαιοι οι νόμοι που περικόπτουν και ξαναπερικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν είναι δίκαιο το εργασιακό δίκαιο που επιτρέπει ανεξέλεγκτες απολύσεις… Και είναι δολοφονικός εμπαιγμός να περιορίζεσαι στο σπίτι για να μην κολλήσεις τον κοροναϊό και να απολύεσαι, δηλαδή να καταδικάζεσαι στον ζωντανό θάνατο της ανεργίας…