#ΕΡΤ_ανώμαλοι

Πρώτα ήταν ο Κύριλλος, ο πατριάρχης των ορθόδοξων χριστιανών της Ρωσίας, που διακήρυξε ότι η φονική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει ως αιτία τα gay pride και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα! Τώρα, ένα γκέι φιλί σε τηλεοπτική σειρά ξεσηκώνει ορυμαγδό διαμαρτυριών και τη δημιουργία του χάσταγκ #ΕΡΤ_ανώμαλοι!

Η ακροδεξιά του Πούτιν, του Τραμπ, του Μπολσονάρου, του Όρμπαν, του Μηταράκη και του Χίου, επιτίθεται.

Είναι οι υπερασπιστές των «παραδοσιακών αξιών», του φυσιολογικού και του κανονικού που κατά τη γνώμη τους απειλούνται από την εξουσία της «νέας (παγκοσμιοποιημένης) τάξης».

Μόνο που οι έννοιες της φυσιολογικότητας, της κανονικότητας και της παρέκκλισης, που υπερασπίζονται είναι ο κυρίαρχος λόγος της συγκεκριμένης εξουσίας.

H διάκριση ανάμεσα στο δέον και το μη δέον, το επιτρεπόμενο και το μη επιτρεπόμενο, το υγιές και το μη υγιές είναι ισχυρότατο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου από την κυρίαρχη εξουσία.

Εξάλλου, ο λόγος των ακροδεξιών, των φασιστών και των ομοφοβικών, είναι ο κυρίαρχος λόγος της εξουσίας εδώ και πολλούς αιώνες.

Αν είναι όμως έτσι, πώς εξηγείται η ρητορική αντίθεση των ακροδεξιών με την εξουσία και μάλιστα στη "νεοταξική" μορφή της;

Το παράδοξο αυτό παραπέμπει στον περίφημο «αντιθετικό προσδιορισμό» του Χέγκελ. Ο Γερμανός φιλόσοφος περιέγραψε κατ’ αυτόν τον τρόπο την τακτική των ανθρωποειδών της Κου Κλουξ Κλαν, που έκαναν εκστρατείες κατά των ομοφυλόφιλων, τους οποίους αφού έδερναν ανηλεώς, μετά τους βίαζαν. Έτσι, όμως, αποδείκνυαν, (κατά «αντιθετικό προσδιορισμό» σύμφωνα με τον Χέγκελ), ότι και οι ίδιοι ήταν ομοφυλόφιλοι. Ότι οι ακροδεξιοί είναι υπέρ της σημερινής εξουσίας.

«…το “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”... ανασύρεται ξανά ως ύστατο ανάχωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασιστικός πολιτικός και μιντιακός χώρος υιοθετεί και προωθεί αυτές τις ιδεολογίες*».

Στο τουίτερ κάτω από το χάσταγκ #ΕΡΤ_ανωμαλοι, διαβάζω: «... Όποιος συνεχίζει να προσποιείται, είναι συνένοχος στην εκπουτάνευση, παρακμή και εξάλειψη του Ελληνισμού, και άρα εχθρός. Εθνικισμός ή θάνατος.». Ή ακόμα, «Κανενας θεολογικος αναθεωρητισμος, καμια αγαπη σε αλλοτριους που μεταφραζουν το "αλληλους" ως "αλλους" αδιακριτα και ευκαιριακα για να προωθησουν ατζεντες»!

Μη μπερδεύεται, λοιπόν, τους «άλλους» με τους «αλλήλους», τους ξένους άλλους με τους δικούς μας αλλήλους, τους λευκούς Ουκρανούς πρόσφυγες με τους μελαψούς πρόσφυγες! Όχι στους «άλλους αδιάκριτα»! Αυτό λένε οι ακροδεξιοί σήμερα, αυτός έλεγε και η χρυσή αυγή χθες. 

Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Φαίνεται, δε, να είναι ισχυρό γιατί, όσο κι αν δεν φαίνεται, στηρίζεται όχι μόνο από φυσικοποιημένες ιδεολογίες (την “μπέσα”, τη “μαγκιά”, το "φιλότιμο" και τον “ανδρισμό” ως την “ανωτερότητα της φυλής (μας)” και τον “ιστορικό της ρόλο”) αλλά και από συμφέροντα συγκεκριμένα, οργανωμένα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάζουν οι βασικές κατηγορίες διανομής του συμβολικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του υλικού κεφαλαίου*.

Τα συμφέροντα αυτά στο τρέχον πολιτικό πεδίο δημιουργούν ρήγμα στη ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να οικειοποιηθεί τις ακροδεξιές ψήφους, υιοθετώντας την ακροδεξιά ρητορική τόσο αναφορικά με τη συμφωνία των Πρεσπών όσο και στο προσφυγικό, αλλά φαίνεται να συγκρούεται με την ακροδεξιά σε θέματα σχετικά με την ΛΟΑΤΚΙ+κοινότητα! Αυτό αξιοποιούν σήμερα τα διάφορα συμφέροντα και οι εκτός της ΝΔ παραφυάδες της ακροδεξιάς… Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Το δικό μας ζήτημα είναι η προάσπιση της διαφορετικότητας, η αλληλεγγύη χωρίς διακρίσεις. 

Για μας το ερώτημα περί κανονικότητας χωρίζει το άτομο, σπάει τους δεσμούς του με τους άλλους, διασπά τη ζωή της κοινότητας, αναγκάζει το άτομο να επιστρέψει στον εαυτό του και τον συνδέει με την ταυτότητά του με έναν περιοριστικό τρόπο. Ίσως ο στόχος σήμερα δεν είναι να ανακαλύψουμε τι είμαστε αλλά να αρνηθούμε ό,τι είμαστε.

Να προωθήσουμε νέες μορφές υποκειμενικότητας με την άρνηση αυτού του είδους της ατομικότητας που μας επιβλήθηκε και μας διαμόρφωσε εδώ και αρκετούς αιώνες...

*Δημήτρης Παπανικολάου, «Κάτι τρέχει με την οικογένεια/έθνος, πόθος και συγγένεια στην εποχή της κρίσης» (εκδ. Πατάκη).