Επιχείρηση συγκάλυψης

Η επιχείρηση damage control του Μαξίμου για το έγκλημα των Τεμπών αρχίζει να υλοποιείται. Πρώτος στόχος η απόδοση ευθυνών ατομικά στον σταθμάρχη και ακολούθως σε όλους! Η συγκάλυψη της δολοφονίας 57 ανθρώπων επιχειρείται μέσω της «γενίκευσης». «Όλοι φταίμε» για το κακό στα Τέμπη κατά το «Όλοι μαζί τα φάγαμε» για την χρεοκοπία!   Ήδη οι σημερινές φιλοκυβερνητικές εφημερίδες εκδιπλώνουν την επιχείρηση συγκάλυψης ακολουθώντας τον πρώτο κανόνα της εφαρμογής του damage control που είναι: «δεν πρέπει ποτέ να πείτε ή να κάνετε κάτι που δεν θα θέλατε να δείτε συνοψισμένο σε ένα tweet 140 χαρακτήρων». Γι’ αυτό αναπτύσσεται κλιμακούμενη μια ολόκληρη συστοιχία αιτίων και υπευθύνων, σελίδες αναλύσεων και ιστορικών αναδρομών.

Στην κορυφή της κλίμακας είναι το θέμα της «σύμβασης 717» για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, που η μεν εφημερίδα «Καθημερινή» ανάγει στο 2016, δηλαδή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η εφημερίδα «Τα Νέα» στο 2014, δηλαδή επί κυβέρνησης Σαμαρά. Το πρόβλημα συντονισμού των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ είναι ήσσονος σημασίας καθώς ο βασικός στόχος τους είναι να φανεί ότι «Οι ευθύνες είναι διαχρονικές»! Μάλιστα, η εφημερίδα «Παραπολιτικά» πηγαίνει ακόμα πιο πίσω γράφοντας για «25 χρόνια μόνο λάθη…». Δεν αποκλείεται να πάνε ακόμα πιο πίσω και να θεωρήσουν υπεύθυνο και τον Τρικούπη! Ήδη κάποιος μίλησε στην τηλεόραση για την δημιουργία των σιδηροδρόμων επί διακυβέρνησής του που «οδήγησαν στην χρεοκοπία» (sic)! Θα μετέλθουν, λοιπόν, τα πάντα για ελέγξουν την «πολιτική ζημιά». Ήδη η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Political έχει πρωτοσέλιδο τίτλο «Έτσι ξεπούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ την ΤΡΕΝΟΣΕ»!

Είναι διατεθειμένοι, επίσης, να θυσιάσουν όχι μόνο τον σταθμάρχη, αλλά και τους κομματικούς που τον έβαλαν εκεί (κύριο άρθρο Καθημερινής 4/3/23), καθώς και τον υφυπουργό Υποδομών Γιώργο Καραγιάννη, υπεύθυνο για το έργο της φωτοσήμανσης και τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων και οργανωτή της φιέστας του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Ο Καραγιάννης κατηγορείται για την μη ολοκλήρωση του έργου επειδή δεν ήθελε να στεναχωρήσει στη μοιρασιά τους εργολάβους του έργου (τη Γιάλτα της διαπλοκής), όπως γράφει σήμερα η «Εστία».

Με αυτό το περιεχόμενο δημιουργείται στη συνέχεια το τηλεοπτικό θέαμα που θα απορροφήσει τα πάντα: την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμη και το θάνατο. Το θέαμα έρχεται να διαφθείρει ακόμη και τη διαφθορά, αφού καθιστώντας την θέαμα, αποπροσανατολίζει από την ουσία της. Το έγκλημα, όπως και τα σκάνδαλα πριν, καταναλώνονται σαν μία ακόμα παράσταση πολιτικής επιθεώρησης. Όλα χάνονται πίσω από το μεγάλο θέαμα: Ζίμενς, φαραωνικά έργα 2004, Νοβάρτις, υποκλοπές, έγκλημα Τεμπών, όλα. Η δυνατότητα όμως της χειραγώγησης σταματά από ένα σημείο και μετά. Όχι, το σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει το θάνατο 57 νέων ανθρώπων…

Ήδη οι νέοι βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας μια ελπίδα σωτηρίας.

 Γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο αυτός που διακήρυσσε ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «... να τους αφανίσουμε για να σωθούμε».