Είναι η Μάγδα...

Έξι χρόνια, αύριο, δίχως τον Παύλο της, έξι χρόνια δίχως το "μάνα". Έξι χρόνια που του έμπηξαν το μαχαίρι.

Κάθε χρόνος που περνά, ένας χρόνος, δυο χρόνια, τέσσερα κι έξι χρόνια κι έτσι θα πάει μέχρι το τέλος, κάθε χρόνος που περνά μια ακόμη μαχαιριά στο σώμα του γιου της, μια μαχαιριά και στα δικά της σπλάχνα.

Δεν ήθελε να γίνει ηρωίδα, ήθελε μόνο να ακούει τα βήματα του γιου της.

Είπε πως αισθάνεται σαν να κουβαλά τον φασισμό της χώρας στις πλάτες της. Δεν είναι μόνο μια γυναίκα που αγωνίζεται κατά του φασισμού, μια ηρωίδα, είναι μια μάνα που αγωνίζεται να βρει δικαίωση ο γιος της.

Είναι μια μάνα που πονά που δεν βρήκε μέρος να κρύψει τον γιόκα της, να μην τον βρουν οι κακοί.

Έξι χρόνια δίχως τον γιο της.

Δεν είναι μόνο ηρωίδα. Είναι κάτι πάνω από αυτό.

Είναι η μάνα του.

Είναι η μάνα του Παύλου.

Του Παύλου Φύσσα.

Είναι η Μάγδα, η χαροκαμένη μάνα του Παύλου.