Για αυτούς που δεν έχουν φωνή

Ο άνθρωπος που βγάζει κραυγή απόγνωσης για την μάστιγα των ναρκωτικών μέσα από την επιστολή του* στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταγγέλλει ταυτόχρονα τους υπαίτιους για την δυστυχία στην πόλη του την Ciudad Juarez στο Μεξικό κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Αφιερώνεται σε όλους εκείνους που βλέπουν μόνο την ευφορία και τον ψευδοπαράδεισο της ντόπας και αγνοούν τον τεράστιο πόνο και το αίμα που κρύβεται στην διαδρομή της μέχρι τον χρήστη...

Από την ιστοσελίδα “El Nino Salvaje”

“Μιλώ για αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν, που δεν έχουν φωνή. Υψώνω τη φωνή μου και κουνάω τα χέρια και φωνάζω για αυτούς που δεν βλέπετε, που ίσως δεν μπορείτε να δείτε, για τους αόρατους. Για τους φτωχούς, τους ανίσχυρους, τους αποκλεισμένους, για τα θύματα αυτού του ναρκοπολέμου, για τους ογδόντα χιλιάδες ανθρώπους που δολοφόνησαν οι ναρκέμποροι, η αστυνομία, ο στρατός, η κυβέρνηση, οι αγοραστές των ναρκωτικών και οι πωλητές των όπλων, οι επενδυτές στους αστραφτερούς ουρανοξύστες τους, που ξέπλυναν το «νέο χρήμα» τους σε ξενοδοχεία, θέρετρα, εμπορικά κέντρα και ακίνητα στα προάστια.

Μιλώ για αυτούς που οι ναρκέμποροι τους βασάνισαν, τους έκαψαν και τους έγδαραν, για αυτούς που οι στρατιώτες τους ξυλοκόπησαν και τους βίασαν, που η αστυνομία τους έκανε ηλεκτροσόκ και τους έπνιξε.

Μιλώ για τα ορφανά, τα είκοσι χιλιάδες ορφανά, για τα παιδιά που χάσανε έναν ή και τους δύο γονείς τους, που η ζωή τους δεν θα ‘ναι ποτέ πια η ίδια.

Μιλώ για τα νεκρά παιδιά, που χτυπήθηκαν από διασταυρούμενα πυρά, που δολοφονήθηκαν μαζί με τους γονείς τους, που τα άρπαξαν από τη μήτρα της μάνας τους.

Μιλώ για ανθρώπους που τους κάνανε σκλάβους, που τους υποχρέωσαν να δουλεύουν στα ράντσα τω ναρκέμπορων, που τους ανάγκασαν να πολεμάνε. Μιλώ για ένα πλήθος ανθρώπων που ποδοπατήθηκε από ένα οικονομικό σύστημα το οποίο νοιάζεται περισσότερο για το κέρδος παρά για τον άνθρωπο.

Μιλώ για τους ανθρώπους που προσπάθησαν να πουν την αλήθεια, που προσπάθησαν να πουν την ιστορία, που προσπάθησαν να σας δείξουν τι κάνετε και τι έχετε κάνει. Αλλά τους φιμώσατε και τους τυφλώσατε για να μην μπορούν ούτε να σας πουν, ούτε να σας δείξουν τίποτα.

Μιλώ για αυτούς, αλλά μιλώ σε εσάς: στους πλούσιους, τους ισχυρούς, τους πολιτικούς, τους comandantes, τους στρατηγούς. Μιλώ στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Κοινοβούλιο, μιλώ στον Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο, μιλώ στις Ειδικές Δυνάμεις και στη Δίωξη, μιλώ στους τραπεζίτες και στους ραντσέρηδες, στους βαρόνους του πετρελαίου, στους καπιταλιστές και στους άρχοντες του ναρκόκοσμου και σας λέω:

Όλοι οι ίδιοι είστε. Όλοι είσαστε καρτέλ. Και όλοι είσαστε ένοχοι.

Ένοχοι για φόνο, ένοχοι για βασανισμό, ένοχοι για βιασμό, για απαγωγή, για δουλεία, για καταπίεση, αλλά κυρίως λέω ότι είστε ένοχοι για αδιαφορία. Δεν βλέπετε τους ανθρώπους που συνθλίβετε κάτω από τα τακούνια σας. Δεν βλέπετε τον πόνο τους, δεν ακούτε τις κραυγές τους, δεν έχουν φωνή για σας, είναι αόρατοι και είναι θύματα αυτού του πολέμου που εσείς τον διαιωνίζετε, για να τους έχετε στο χέρι.

Αυτός δεν είναι πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά. Αυτός είναι πόλεμος ενάντια στους φτωχούς.

Αυτός είναι ένας πόλεμος ενάντια στους φτωχούς και τους ανίσχυρους, σ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή, που για σας είναι αόρατοι, που θα τους σαρώνατε από τον δρόμο σας σαν σκουπίδι που έπεσε στα πόδια σας και σας λέρωσε το παπούτσι.

Συγχαρητήρια! Τα καταφέρατε. Επιτελέσατε μία εκκαθάριση. Μία limpieza.

Η χώρα είναι πια ασφαλής για τα εμπορικά σας κέντρα και τις εκτάσεις σας στα προάστια, οι αόρατοι είναι άφαντοι, αυτοί που δεν έχουν φωνή σώπασαν, όπως ακριβώς έπρεπε. Και εγώ λέω αυτά τα ύστατα λόγια και ξέρω ότι θα με σκοτώσετε γι’ αυτό.

Σας ζητώ μονάχα να με θάψετε σε fosa comun, σε κοινοτάφιο με τους απρόσωπους και τους ανώνυμους, χωρίς ταφόπλακα.

Προτιμώ να είμαι μαζί τους παρά μαζί σας.

Και τώρα πια δεν έχω ούτε εγώ φωνή και είμαι αόρατος.

Είμαι ο Πάμπλο Μόρα.”

* Don Winslow, Το Καρτέλ, Εκδόσεις Καστανιώτη. Το εξαίρετο αυτό βιβλίο - ντοκουμέντο στηρίζεται σε πραγματικές ιστορίες.