Γι' αυτά τα παιδιά θα υπογράψω...

Να ζεις και να μην υπάρχεις. Ζωές χωρίς μία προσδοκία, μια ελπίδα, μια μαγική αρχή της ζωής για να ταξιδέψουν στο σώμα του κόσμου. «Δεν με θέλει η ζωή» έλεγε εκείνο το παιδί, από αυτά που θέλουν να πεθάνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και στις φαβέλες. Νέοι που μετρούν λεπτό λεπτό την επιβίωση. Διαφανείς κι αόρατοι. Δεν φαίνονται, δεν είναι. Κάποτε είχαν μία ευκαιρία στην ορατότητα, ενώνοντας τη βία της συλλογικής τους «νύχτας» στα συνδικάτα, στις πολιτικές οργανώσεις. Τώρα ξεπουλημένοι και ξεμοναχιασμένοι στο ατομικό τους σκοτάδι, έχουν χάσει την προοπτική της ανόδου στο φως. Εξ ου και η απελπισία. Ακόμα κι όταν αντιδρούν, οργανώνοντας μικρές πολιτικές ομάδες, ακόμα κι όταν τολμούν να σηκώσουν φωνή, τους τσακίζουν, τους πατάνε στο κεφάλι, τους εξευτελίζουν, τους γδύνουν, τους βρίζουν, τους βασανίζουν, τους τρομοκρατούν, τους τυλίγουν σε μία κόλλα χαρτί με ψεύτικες κατηγορίες, τους καταδικάζουν, ουσιαστικά τους "εκτελούν".

Αυτά τα παιδιά δεν είναι επώνυμοι, δεν είναι «Ινδαρές» (με όλη τη συμπάθεια για ό,τι του συνέβη), δεν έχουν όνομα. Είναι απλά «ένα κορίτσι» ή «ένας νεαρός», ένας εικοσάχρονος ή μία 19χρονη. Ο μεγαλύτερος τρόμος αυτών των παιδιών είναι το σκοτάδι, είναι η ανωνυμία τους.

Γι’ αυτά τα παιδιά δεν θα συγκεντρωθούν υπογραφές διαμαρτυρίας, δεν θα αντιδράσει η καθεστηκυία ιντελιγκέντσια όλων των αποχρώσεων.

Ποιο είναι αλήθεια το όνομα του νέου που ξεβράκωσαν οι ματατζήδες στα Εξάρχεια; Τι απέγινε; Πόσο των βασάνισαν; Ποιος έμαθε, ποιος ξέρει;

Γι’ αυτά τα παιδιά, λοιπόν, θα υπογράψω.

Γι’ αυτά τα παιδιά θα φωνάξω όσο μπορώ.

Γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν…