H Aργεντινή Alfonsina Storni (1892-1938) είναι Alfonsina y el mar, που τραγούδησε το 1969 η Mercedes Sosa.
Μητέρα στα 20 της η Αλφονσίνα, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή το 1916.
«Πέρασε από το κόσκινο κάθε πόνου» κι έφυγε από το κοπάδι για να υπερασπιστεί την ελευθερία της.
Έγινε ηγετικό μέλος του κινήματος χειραφέτησης των γυναικών που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στην αμερικανική ήπειρο.
Ήταν στο Μπουένος Άιρες όταν πραγματοποιήθηκε το πρώτο διεθνές συνέδριο γυναικών το 1910.
Δοκίμασε τις δυνάμεις της στο θέατρο και δίδασκε σε φτωχά παιδιά, ενώ μιλούσε συνεχώς στον Τύπο κάνοντας την υπόθεση των γυναικών, τη μόρφωσή τους και την ελευθερία τους, τον μεγάλο αγώνα της ζωής της.
Μέχρι που γίνεται η διάγνωση ότι πάσχει από καρκίνο. Συγκλονίζεται αλλά δεν σταματάει τον αγώνα της. Στέκεται στο πλευρό της Χιλιανής Gabriela Mistral (1889-1957) σε μια σειρά συνεδρίων που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο του Μοντεβιδέο, ενάντια στην πατριαρχία και για την υπεράσπιση της υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης.
Θέλει αυτή να επιλέξει το χαμό της και όχι ο καρκίνος. Η αυτοκτονία στη «φλογερή καρδιά» της θάλασσας εμπνέει τις εικόνες στα ποιήματά της.
Από εκεί και το τραγούδι που είπε μοναδικά η Μερσέντες Σόσα το 1969:
Η Αλφονσίνα και η θάλασσα
Στην απαλή αμμουδιά όπου σκάει το κύμα
Το μικρό της αποτύπωμα δεν έχει πια γυρισμό
Μόνο ένα μονοπάτι πόνου και σιωπής
Έφτασε μες στο βαθύ νερό
Μόνο ένα μονοπάτι από ανείπωτα βάσανα
Έφτασε μέχρι τον αφρό των κυμάτων.
Ένας Θεός μόνο ξέρει τι αγωνία σε συνόδευσε
Τι παλιούς πόνους έκρυβε η φωνή σου μες στη σιωπή
Για να σε νανουρίσει ξαπλωμένη το τραγούδι
Των κοχυλιών της θάλασσας.
Το τραγούδι που τραγουδά στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας
Το κοχύλι.
Φεύγεις, Αλφονσίνα, με τη μοναξιά σου
Ποια καινούρια ποιήματα πήγες να βρεις...;
Μια αρχαία φωνή ανέμου και άλατος
Σου θωπεύει πάλι την ψυχή και σε συνεπαίρνει
Και πας πέρα, όπως στα όνειρα
Αποκοιμισμένη, Αλφονσίνα…
