1η Ιστορία: Οι καταραμένοι της Κομοτηνής

Στρατός το μακρινό 88, 272 ΗΣΝΔ (Ημικινητό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Διακομιδής). Έξοδος στην Κομοτηνή της εποχής: μοναδικές ποιοτικές επιλογές, κρέας σούπα σε ξενοδοχείο, γουέστερν ή τσόντα στο σινεμά, καφενεία, δύο σαντουϊτσάδικα και βόλτα. Ο τούρκικος μαχαλάς στριμωγμένος στα τέσσερα σκοινιά του ρινγκ: ελληνική συνοικία, στρατόπεδο 1, στρατόπεδο 2 και άδειος ξυρισμένος χώρος, καμμία διαφυγή. Βόλτα στα στενά με τα σπίτια που κοιτάνε προς τα μέσα και μικρά παράθυρα στους τοίχους σαν φρούρια. Οι νεαρές μουσουλμάνες με τσεμπέρι περνάνε δίπλα μας, τις καρφώνουμε με τα μάτια στοιχηματίζοντας ότι θα καταφέρουμε να τους γυρίσουμε λίγο το βλέμμα. Τσάμπα κόπος. Το σοκάκι τελειώνει, μεταβολή για επιστροφή στο στρατόπεδο. Ω της εκπλήξεως, τα κεφάλια από τα ίδια κοριτσόπουλα ξεπηδούν μέσα από τα μικρά παράθυρα, σαν προσωπογραφίες σε κάδρο. Γέλια, νοήματα, τσαχπινιά, υγιής νεολαία, όπως σε όλον τον πλανήτη.

Το βράδυ, διηγιόμουν στον Αντρέα, τον Οδοντίατρο Διοικητή της μονάδος το περιστατικό και το παράπονό μου. Τα παιδιά αυτά, αγόρια και κορίτσια, τα πνίγουμε κηρύσσοντας την περιοχή τους στον νομό αλλά και την ίδια τους την γειτονιά ως ‘επιτηρούμενη ζώνη’, τα αφήνουμε άνεργα και τους βάζουμε μυριάδες εμπόδια για να πάρουν μία άδεια οικοδομής, μαγαζιού, οδήγησης, οτιδήποτε. Στο Στρατό τους κάνουμε φουρναρέους και δεν τους δίνουμε όπλα και κάθε μας ανάσα βγάζει έναν απίστευτο ρατσισμό όπου τους συναντάμε. Βούτυρο (Κερκύρας!) στο ψωμί της Άγκυρας!

Γιατί να μην τους φερθούμε ισότιμα όπως οφείλουμε και ακόμη–ακόμη και με ιδιοτέλεια; Εάν από το βλοσυρό / γελαστό κορίτσι αυτό, του ζήταγες να κλεφτείτε και να πάτε στην άλλη άκρη της χώρας, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα το δεχόταν με ενθουσιασμό. Απλά και μόνο για να ξεφύγει από την καταπίεση του αδελφού και των γονιών, της θρησκείας και του ελληνικού κράτους. Οι άνθρωποι νοιώθουν για πατρίδα τους πρώτα απ’ όλα αυτήν που δημιουργεί τις καλλίτερες συνθήκες για να φάνε ψωμί οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα. Έστω μικροπολιτικά (εφ’ όσον είμαστε ανίκανοι να τους εντάξουμε τοπικά στην περίφημη ανάπτυξη), εάν το Ελληνικό Κράτος εύρισκε δουλειές διάσπαρτες στην Επικράτεια με ποσοστώσεις για αυτούς τους μη-ευνοημένους πληθυσμούς, σε μία 20ετία δεν θα έμεναν ούτε οι πέτρες στον τούρκικο μαχαλά και θα έσπαγε και ο υποτιθέμενος ‘σκληρός πυρήνας’ του τουρκικού προξενείου.

Αντ’ αυτού πουλάμε εθνικισμό σε συσκευασία Ευρώπης. Δεν διαφέρει πολύ η στάση μας αυτή από εκείνη την οποία κρατάμε απέναντι στους πληθυσμούς γειτονικών χωρών και το πληρώνουμε ακόμη. Αυτό όμως είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, για ένα άλλο σημείωμα.